Wyjść z cienia

Zimno.

Szaro.

Kot błąka się po mieszkaniu, snuje się od ściany do kanapy, od kanapy do okna, wskakuje na parapet, kontempluje świat za szybą…

Zachowuję się podobnie.  

Jeśli nie wezmę się w garść (cóż za wyrażenie) dzień rozpadnie mi się na sekundy przeciekające przez palce.

Popadam w odrętwienie, stan, w którym przestaję odczuwać żal i rozczarowanie. To znak, że przechodzę do następnego etapu. Pokonana schodzę z góry, na którą wdrapywałam się z wielkim mozołem.

Rozpoznaję w tym wszystkim stały schemat, w ramach którego funkcjonuję w sposób uporczywie powtarzalny: okres – gorycz porażki – ból – otępienie – nowy cykl z nową nadzieją – oczekiwanie – przeczucie, że znów doświadczę rozczarowania przeplatane z irracjonalną nadzieją, że „a jednak, może zdarzył się cud..”- i… znów okres – kolejna porażka – walka z bólem…

Schemat tak mi znany, że aż nudny; zdarta płyta, która wciąż zacina się w tym samym miejscu.

Najgorszy jest ten pierwszy etap – ból rozsadza mi ciało, ale straszniejszy jest ból zawiedzionej nadziei. Uczucie, że rozczarowuję sama siebie, że moje ciało zawodzi, zachowuje się jakby było moim najgorszym wrogiem. Nie mam nad nim kontroli, nie potrafię na nie wpłynąć – jest jałowe, uparte i całkowicie zbuntowane. Ból fizyczny jest łatwiejszy, mogę nad nim zapanować, unicestwić albo ograniczyć. Znam jego źródło, znam sposoby na jego uśmierzenie. Mogę chwycić go za ramiona, brutalnie potrząsnąć i wykrzyczeć mu, żeby mnie zostawił w spokoju i sobie poszedł.

Ale co zrobić z bólem duszy ?

On jest bytem samym w sobie, nie mam nad nim żadnej władzy. Muszę go przyjąć i przeżyć, żeby móc przejść dalej. 

Żal mija.

Moje ciało powoli do mnie wraca, muszę się nim zaopiekować, być dla siebie dobra. Muszę (chcę!) opracować nowy plan. Wyznaczyć cel na nowo. 

Dać się znów omotać nadziei.

Może trzeba bardziej wierzyć?

Może błędem jest zachowywanie tej racjonalnej szczypty sceptycyzmu, marginesu; może błędem jest podejście pt. „ spokojnie, bądź przygotowana na to, że znów się nie uda”..?

Może właśnie trzeba rzucić się bezrozumnie, z naiwną wręcz ufnością i wiarą?