- No, oczywiście mogą państwo zrobić te badania na własną rękę, ale - nie będę czarować - okaże się to dość kosztowne.- wyrzekła pani doktor, jedną ręką już wystukując niezbędne literki na skierowaniu.
Fakt. Okazało się.
Po raczej pobieżnym acz wystarczającym do uzyskania stanu z kategorii "migotanie przedsionków" oraz "motyli trzepot portfela" skanie cenników wyszło, że nieco ponad połowa niezbędnych badań pożre okrutnie sporą część pensji. Nie mojej. Moja, zasiłkiem nawożona, nawet w całości nie zdołałaby pokryć bodaj połowy kosztów poniesionych z tytułu badań laboratoryjnych.
A powiedziałabym nawet, że i trzysta procent na niewiele by się zdało.
Zapadła zatem decyzja.
W poweekendowy poniedziałek, po odwołaniu pierdyliarda różnych zajęć i spotkań, miało nastąpić tzw. przyjęcie na oddział.
Na dni kilka.
Celem.
Tymczasem, po drodze, równo w dzień matki.
Wracam z dziecięciem z pezetu*
Marudnym, jak zwykle w ciągu ostatnich kilkunastu, a nawet kilkudziesięciu tygodni. Skok jakiś rozwojowy albo inszy epizod, wskutek którego ojciec z matką mają ochotę udać się w siną dal, jak najdalszą od własnego domu.
Bez biletu powrotnego bynajmniej.
Zachodzę do domu - niespodzianka.
Urokliwy minibukiecik "od córki", do tego wiącha polnych kwiatów od ojca tejże córki.
[piękny, wzruszający gest, O.... dziękuję:*]
Czuję, jak z moich gruczołów łzowych cieknie równie łzawa fizjologiczna ciecz.
Wieczór wczesny wita nas jojczeniem, popłakiwaniem, kopaniem w szczebelki łóżeczka.
Ten późniejszy każe się delektować regularną histerią, nieprzytomnością, brakiem możliwości uśpienia własnego dziecka.
Noc - nieprzespaniem, niespokojnością, stresem i palpitacją serca o piątej nad ranem.
Ranek natomiast wita nas malowniczym pawiem.
Gorączką.
Dziecięcą apatią.
Rota_kuźwa_wirusem zlizanym gdzieś z barierki przy zjeżdżalni bądź też innej drabinki rodem z pezetu.
Odwołujemy szpital.
Definitywnie, TEN dzień matki [wraz z przyległościami] sobie popamiętam.
Na bank.
......................................................................................................
- Patrz - mówię do O. stojąc na balkonie i lejąc strumień wody na zieleninę - jak człowiek się cieszy, gdy po całym ciężkim jak ołów dniu uda się na mikrosekundę wywołać na twarzy własnego dziecka miniuśmiech...
O. kiwa głową.
Ów miniuśmiech wpisuję sobie niniejszym w zwoje mózgowe.
Zapamiętam.
Na bank.
.........................................................................................................
*pezet=plac zabaw - wobec puchnącej z dnia na dzień wiedzy i świadomości Duni coraz częściej zmuszeni jesteśmy do posługiwania się metajęzykiem. Szczególnie, gdy posługiwanie się słownictwem doskonale jej znanym skutkować może rodzinną dysharmonią na skutek podsłuchania treści niepowołanych;)
