piątek, 15 lipca 2016

Banalna codzienność?

Jest styczeń.
Dziesięć lat temu.
Przeglądam jakiś magazyn, a tam wywiad z (nieżyjącym już obecnie) Markiem Jackowskim.

[„nieżyjącym obecnie”- jakże absurdalnie to brzmi... czyż nie jest tak, że „umarłość” nie zwalnia ludzi z ich obecności w naszej codzienności..?]

I czytam:
„Bezsensem jest dążenie do tego, by wszystko było poukładane – książki na półkach, problemy z dziećmi, sprawy zawodowe.
Tak naprawdę nigdy się nie skończy układanie książek na półkach, nigdy nie skończy się bieganie, nigdy nie przestanie się mieć problemów z dziećmi.
Jedyne, co jest pewne w naszym życiu, to to, że świat się ciągle zmienia.
Niezmienna jest tylko prawdziwa miłość, choć wiele ma twarzy, odcieni i barw…”

Zapadają we mnie te słowa.
Zapadają tak intensywnie, że gryzmolę je sobie w swoim ukochanym kajecie z czerwonymi okładkami. 
Tym z ulubionymi myślami, sentencjami, spostrzeżeniami i wielokropkami niedomówień.
Jestem wówczas o tę dychę młodsza.
Nieświadoma tego, co mi się w życiu przytrafi.
Nieświadoma tego, że  będę wspominać te wyczytane gdzieś słowa, utkwione mi w duszy mentalnymi hakami, dziesięć lat później, będąc matką, życiową partnerką chłopa z deklaracjami, mającą kredyty na szyi, kota-furiata, bujną szeflerę w donicy i parę zmarszczek pod oczami.
Bynajmniej nie tych od śmiechu.

I myślę sobie, ta inna, dawna ja – Naprawdę tak jest?  A więc skazani jesteśmy na wieczną gonitwę, bałagan, rozrzucone skarpetki,  książki w stosikach na chybotliwym taborecie miast schludnych rządków na półkach w regale; jedne problemy zastępujące inne, kłopoty przyprawiające o bezustanne ćmienie czerepu..?”

Mija dekada.
Znów przeglądam czerwony kajet.
Przerzucam strony, wczytuję się w koślawe wersy.

[leśna! i ty to nazywasz charakterem pisma!? toż to dramat i zgrzytanie zębami! – nie raz pastwił się nade mną O. – mistrz kaligrafii i uporządkowania]

Czytam ponownie to, co latami zapisywałam śliniąc czubek ołówka.
I stwierdzam, z przekonaniem kiwając głową - Jackowski miał rację.
Ten galop nigdy się nie kończy. Nie pauzuje. Nie zamiera.
Bezsensowny jest trud bezustannego porządkowania. 
Składania codzienności w kosteczkę i układania jej na półkach.
No dobra, przyznaję, bywa to hmm... wykańczające.

Ale ów codzienny bałagan podlany jest tak gęstym sosem miłości,

[niezależnie od jej „twarzy, odcieni i barw”]

że kładąc się spać niezmiennie myślę sobie po cichu:

„jak dobrze, że mogę być cząstką tego chaosu”.
……………………………………………………………………………………………….

Od niemal dziesięciu godzin nieprzerwanie leje deszcz.



Wiatr gwiżdże przez przeżarte przez kota uszczelki.
Dunia, ze świeżo nabytym guzem, startym naskórkiem i dziecięcymi łzami zrekompensowanymi dopiero_co_upieczonym_ciastem_ze_śliwkami wreszcie zapadła w krzepiący sen.
On siedzi i czyta.
W przerwach podchodzi  do mnie i przytula.
Całuje.
Córko – mruczy cicho, bynajmniej nie do mnie, dmuchając mi ciepłym powietrzem w ucho -  śpij mocno i głęboko. I nie budź się, broń Boże.

Jutro znów wstanę z głupawym uśmiechem na ustach.
Niedospana.
Szczęśliwa.

Mówią: doceniaj szczęście, jakie cię spotyka.
Odpowiadam więc:


Tak czynię!

czwartek, 7 lipca 2016

A du!

Czasami to po prostu człowiek ma dość.

Po samą kokardę.
Nic, tylko trzaskać ostentacyjnie drzwiami,  walić łbem o ścianę, drzeć posiwiały włos z głowy i pobierać czysty ruski spirytus wprost do krwioobiegu.

[marzenie…!]

Czasem brzemienna w dziecko rzeczywistość ni cholery nie chce przypominać obrazków ze słodkimi aniołkami generowanymi przez reklamowych czarodziejów.
Ni diabła nie przypomina tych ksylitolem dosłodzonych rumianych bobasków w czystych(!) przez cały boży dzień ałtfitach,  grzecznie zgarniających środki spożywcze z podsuwanych doń łyżeczek, równie grzecznie przeglądających poprawne w treści książeczki, bawiących się bez protestów autem/lalą/balonem/bączkiem czy innym kolorowym gadżetem.

Niedrących się. 
Nieskomlących niewiadomoczemu.
Niejojczących.
Niekopiących w ścianę tym intensywniej, im częściej im się powtarza głosem matowym od bezustannej i nieefektywnej repetycji „Nie kop, bo będzie ‘ała’”

[a potem zawsze jest to cholerne ‘ała’ i weź, matka, ratuj]        
                         
Czasem w tej macierzyńskiej rzeczywistości trafia się absolutne dno.

D.N.O.

I tak jeszcze z dziesięć metrów niżej.

Nic nie wychodzi.

No żeż, kuźwa, nic.

Dziecko [z właściwymi sobie atrakcjami akustycznymi] się dąsa, pod oknem z łoskotem zrzucają szklane odpadki, od decybeli czego uszy rozpadają się na drzazgi; sąsiad sufit nad nami z uporem wierci trzeci dzień z rzędu, a listonosz zawsze dzwoni nie w porę, i to wcale nie dwa, a osiemset razy co najmniej…
A jednak najczęściej to sama następczyni tronu + jej fochy wystarczają, by marzenie o kolejnych jej podobnych energicznie odsuwać na pięć metrów od siebie, chłopa dyszącego  zgubną żądzą przeganiać chochlą byle dalej, i to bez konieczności wdziewania wymyślnych antygwałtów zniechęcających do bodaj zapytania o prognozę pogody…

[zresztą, wyznam wam szczerze, dwulatka śpiąca tuż, tuż, niedaleko, stanowi wyborny środek antykoncepcyjny – działa bez pudła, 100% skuteczności]

Moja  chimeryczna księżniczka w wydaniu domowym [czyt. bez włości i aktów własności] miewa takie dni, takie humory, że klękajcie narody.

W takie dni odechciewa się bodaj oddychania.

- Niech no tylko skończy podstawówkę – rzecze O., cedząc przez zęby – wtedy natychmiast wyślemy ją do jakiejś angielskiej szkoły z internatem i tylko będziemy sprawdzać na stronie LOT-u, czy – nie daj Bóg – nie wraca do domu na weekend.

Taa..., kochany tatuś.

Zresztą, matka nie lepsza.

- Muszę wyjść . – Mówię robiąc zbolałą minę.

I uciekam na pół godziny z domu pod pretekstem konieczności dokonania zakupu pół kilo kartofli.
Na pojutrze.

Oddycham wówczas głęboko upajając się półgodzinną dawką wolności absolutnej.


Och.
Bywa naprawdę trudno.
Upierdliwie.
I nerwowo.

Trzaskam drzwiami, klnę pod nosem, alboliteż głośno, gdy dziecko usadzę na tzw. karnym jeżyku, a sama tkwię w bezpiecznej odległości od winowajczyni.
Sama nie wiem, ona ma wówczas szansę ochłonąć, czy może ja..?

W takie dni najchętniej zakopałabym się pod kołdrą nasłuchując:



By odpowiedzieć, tak jak Dunia przy tej okazji:


- A du! 

[hell, yeah, I do...]

Więc niech mnie kto otuli i zapakuje spać.

Aż się wyśpię z tego niewyspania, zmęczenia 
i... 

rodzicielskiej niekompetencji.