Uff… jak gorąco…

Prawie jak w Kalifornii…

Death Valley ze swoją rekordową zanotowaną niegdyś temperaturą rzędu niemal 57 stopni to pikulinek przy tym, co musimy znosić tego lata w tym dziwnym kraju nad Wisłą…

Wysmażamy się niczym frytki w oleju.

Sapiemy, dyszymy, snujemy marzenia o morskich bryzach, służbie wachlującej nas palmowymi liśćmi i zraszającej nas wodą z konewek.

Oddychamy łapczywie w poszukiwaniu resztek tlenu.

Nie wiem, nie wiem… chyba jeno azot się ostał…

Dunia, odziedziczywszy awersję do tropików po rodzicach, upałów nie lubi, o czym donosi głośno to skwiercząc niczym flądra na patelni w nadmorskiej jadłodajni, to hodując sobie dorodne potówki.

[czy znane jest jakiejś dobrej duszy jakieś sprawdzone antidotum na tę przypadłość..?]

Poza tym wysmażana na złoto dziecina rośnie wzdłuż i wszerz i wodzi oczętami za każdym, kto jej się napatoczy w pole widzenia.

Ponadto:

- bezustannie sika pod koniec przewijania gdy człowiek ma ją właśnie zabandażować w świeżą pieluchę i odzież nieskażoną dziecięcą uryną;

- notorycznie kima podczas pobierania pożywienia (nie ma zmiłuj, na czas karmienia najlepiej zarezerwować sobie luźne dwie godzinki, do tego jakąś godziwą lekturę - ot, taka encyklopedia w 12 tomach świetnie się nada…);

- wykazuje łaskawe zainteresowanie indyjskimi dyndałkami z muszelkami, gdy golusieńka spoczywa na przewijaku a owe brzdękające cudeńka kołyszą się  jej tuż nad głową wydając fascynujące dźwięki;

- rozwija się wokalnie krzycząc, wyjąc, drąc paszczę, skrzypiąc niczym stara szafa, jęcząc, jojcząc, marudząc itp. i bynajmniej nie jest to wyliczanka na zasadzie "niepotrzebne skreślić" gdyż wokalizy te uskuteczniane są we wszystkich wymienionych wersjach…;

- hoduje sobie blond wicher na czubku łepetyny tracąc powoli swoje początkowe ciemne kudełki (ojciec dziecka jest wybitnie niepocieszony, że dziecina nie chce na razie kolorystycznie podobną być  do swej matki);

[swoją drogą to dość dziwne, jako że ów ojciec wielokrotnie już wygłaszał głośno herezje, jakoby był on ładniejszy od matki, co matka niezmiennie kwituje lekceważącym prychnięciem oraz wymownym pukaniem się w czoło]

- ładnieje z dnia na dzień pretendując w oczach matki do miana "Niemowlę tysiąclecia" i matka ma gdzieś, iż ktoś mógłby jej zarzucić, że stwierdzenie to być może kompletnie pozbawione jest obiektywizmu;)

…………………………………………………………………………………………………………………………………….

Relacja „mały człowiek i futrzak” osiągnęła wyższy poziom.

Skracają dystans.

Powoli, acz konsekwentnie.

…………………………………………………………………………………………………………………………………..

Boli ją głowa?

Czy może właśnie się dowiedziała, że ochłodzenia nie przewidują...?