Retrospekcje

12 czerwca, czwartkowe popołudnie, wizyta u lekarza

-…no, nie wygląda na to, żeby dziecko wybierało się już na ten świat… jeszcze chwilę sobie tak pani pochodzi…

- Jak to? Rozwarcie nic a nic się nie powiększyło? A niech to…

- No niestety. W sobotę lub niedzielę proszę sobie podjechać do szpitalnej izby przyjęć na kontrolne KTG. W razie czego jestem do dyspozycji pod telefonem.

15 czerwca, niedziela przed południem, położnicza izba przyjęć

- (do mnie) Proszę zaczekać, wezwę tylko lekarza do opisania tego badania. (w słuchawkę telefonu) Czy mógłby zejść któryś z lekarzy? Pacjentka czeka po wykonanym KTG.

(dziesięć minut później…)

- Wie pani co, zapisały się dwie deceleracje.

- ???

- To oznacza spadek tętna pani dziecka. Być może nie jest to nic niepokojącego, ale jednak trzeba by to mieć pod kontrolą. Bywa, że takie spadki tętna są jak najbardziej normalne, ale bywa też, że mogą być niebezpieczne. Proszę przyjechać dziś raz jeszcze na badanie KTG, tak za kilka godzin.

(pod wieczór, ponownie izba przyjęć…)

- No, tym razem wszystko w porządku, żadnych spadków, ruchy odczuwalne, zapis reaktywny… Ale wie pani, tego trzeba pilnować, tym bardziej, że już jutro wejdzie pani w 40. tydzień ciąży. Proszę jutro znowu pojawić się tutaj na badanie KTG.

­­­­­­­­­­­­­­­­­­­

16 czerwca, poniedziałek, późne popołudnie

-Niestety w dzisiejszym zapisie znów pojawiły się deceleracje. Nie są duże, nie są też liczne, ale jednak… Ujmę to następująco: albo zgodzi się pani na przyjęcie na oddział w trybie natychmiastowym w celu wykonania OCT albo podpisuje nam pani oświadczenie, że nie wyraża na to zgody i bierze na siebie pełną w związku z tym odpowiedzialność...

(dodając po chwili)

- ...nie ukrywam jednak, że może to okazać się dla pani dziecka bardzo niebezpieczne…

(pięć minut później)

- Miśku, jesteś w domu? Bierz torbę szpitalną dla mnie, tę dla Kijanki zostaw, najwyżej dowieziesz ją potem. Ja będę zaraz przyjmowana na oddział. Znów były deceleracje… (szloch i bezskuteczne wycieranie nosa rękoma) i… i… będą mi robić test stresowy, żeby zobaczyć, czy w tej chwili nie ma realnego zagrożenia dla dziecka. Być może trzeba będzie kończyć ciążę przed terminem. Jak tylko przyjedziesz, daj lekarzom wyniki moich badań i szukaj mnie na porodówce. Bądź jak najszybciej!

______________________________________________________________________

(po dwóch godzinach)

 - A zatem wynik testu jest negatywny. Odłączamy oksytocynę, ale nie możemy puścić pani do domu. Po kroplówce z tym hormonem akcja porodowa może rozpocząć się samoistnie w każdej chwili. Zostanie pani przyjęta na oddział patologii ciąży. Zostaje pani w szpitalu do rozwiązania. Proszę się teraz przebrać w swoje ubranie i pójść z położną, która powie pani, co dalej.

18 czerwca, środa, obchód

- Stwierdziliśmy nieprawidłowości w ostatnich badaniach moczu. Biorąc pod uwagę dotychczasowe obciążenia, aktualne wyniki badań i deceleracje, które do tej pory pojawiały się w zapisach KTG proponujemy pani rozpoczęcie indukcji porodu. Zaczęlibyśmy od zaaplikowania prepidilu. To taki żel mający na celu wywołanie rozwarcia szyjki macicy. Następnie weźmiemy panią na salę porodową i podłączymy oksytocynę. Zgadza się pani? W takim razie proszę teraz co najmniej przez dwie godziny nie ruszać się z łóżka, zaraz przyjdzie położna i podłączy panią do KTG. Będzie pani cały czas monitorowana.

_____________________________________________________________________

(trzy godziny później, telefon do O.)

 - … zaaplikowali mi więc ten żel, ale rozwarcie na postąpiło ani o milimetr… Niech to szlag… Na porodówkę jednak mnie dziś nie wezmą – mają wszystkie sale zajęte rodzącymi, nie ma miejsca na położenie mnie tam w celu dalszej indukcji. Odłożą ją do jutra.

19 czerwca, czwartek, ósma rano

Duszno. Siedzimy razem z O. na korytarzu, trzęsą mi się nogi z nerwów, O. gładzi mnie uspokajająco po dłoni. Po kilkunastu minutach podchodzi położna, każe zabrać dowód osobisty, wodę mineralną i pójść za nią. Po raz drugi w tym tygodniu pojawiamy się na porodówce. Już znam to miejsce, trafiamy dokładnie do tej samej sali, co w poniedziałek, ale zdenerwowanie wcale nie jest przez to mniejsze. Wręcz przeciwnie – moje nerwy są rozedrgane. Jak dobrze, że O. prezentuje tak ogromny spokój ducha… I co chwila szepce mi do ucha „Już dziś zobaczymy naszą Kijankę!” a oczy mu się śmieją.

Najbliższe cztery godziny spędzam unieruchomiona na porodowym łóżku, podpięta pod bezustannie pracujący aparat KTG. Co kilka, czasem co kilkanaście minut, zagląda do mnie to jedna, to druga położna, rzuca okiem na zapis, poprawia kroplówkę, pyta o samopoczucie. Mimo tego dozoru to nie one lecz O. w którejś chwili wyłapuje na wypluwanym pracowicie z aparatury wydruku znienawidzone deceleracje. Urządzenie jest nastawione zbyt cicho, by siedząca kilka metrów dalej dyżurna położna usłyszała niepokojące wolniejsze pikanie, które powinno wzmóc jej czujność. Zatem to O. biegnie po położną, a ta pojawia się po trzech sekundach. Zaraz po niej lekarz. Szybkie spojrzenie na wydruk i pada błyskawiczna komenda: „Robimy OCT!”. 

Już dobrze wiem, co mnie czeka. 

Za chwilę kurek z wywołującym nieznośny ból  syntetycznym hormonem zostanie odkręcony jeszcze bardziej a na mojej macicy wymuszone zostaną jeszcze silniejsze skurcze. Od samej świadomości tego oraz faktu, że z moim dzieckiem znów coś jest nie w porządku płyną mi łzy bezsilności. O. z poważną miną zerka to na rysujące się góry i doliny na wykresie, to na mnie. I bezustannie gładzi mnie po dłoni, zachęcając do tego, bym jak najsilniej ściskała go za jego rękę, gdy ból jest najsilniejszy. I co jakiś czas mówi mi jak silny procentowo był skurcz, który przed chwilą trzymał mnie całą w swoich szponach.

Test, podobnie jak ten pierwszy, poniedziałkowy, jest negatywny. Niby można zatem odetchnąć spokojnie, z dzieckiem wydaje się, że nie dzieje się nic, co by mu zagrażało, ale gdy strach raz się zalęgnie w duszy, nie chce dać się z niej wyplenić.

Lekarz podejmuje decyzję o zaprzestaniu OCT . 

Wracamy do normalnej indukcji. 

Skurcze mam co trzy minuty. Mijają powoli kolejne dwie godziny. Przyrosłam do tego łóżka, stopiłam się z nim, jestem jak w transie, niesamowicie denerwuje mnie jeden z obrazków wiszących na ścianie. Gdybym tylko mogła, zwlokłabym się z łóżka, zerwała ten cholerny bohomaz i z całej siły trzasnęłabym nim o podłogę. Zamiast tego usilnie odwracam wzrok i usiłuję nie myśleć o tym, że już za chwilę przyjdzie kolejny skurcz. Nie dopuszczam też do siebie myśli, że cały ten ból mógłby zdać się na nic, że indukcja się nie powiedzie, że wrócę na oddział… Skurcze są co dwie minuty, wiję się spocona, miażdżę O. rękę i chciwie piję wodę, którą mi podaje. Usta mam spierzchnięte jakbym cały tydzień wędrowała przez Saharę.

Mija kolejna, siódma godzina indukcji, głowę wypełnia mi bezustanne pikanie aparatu KTG. Urządzenie w którejś chwili zacina się, wciąż pracuje, ale nie wypluwa już papieru, na którym powinien rysować się wykres. Położna, której O. zgłasza ten techniczny problem nie przychodzi dłuższą chwilę, bo w sali obok inna rodząca jest już niemal na finiszu i na całej porodówce robi się nieco nerwowo, personel biega korytarzem, fartuch, maska, rękawice, „Przyj! Zmień powietrze! Przyj jeszcze trochę! Puść!”. 

Gdy słyszymy ostatni krzyk kobiety rodzącej obok nas, jednocześnie słychać pierwszy krzyk jej dziecka. Wybucham płaczem, że ona ma to już za sobą. O. nachyla się nade mną, wyciera mi łzy z policzków i wtedy słyszę słabnące pikanie aparatu „To u nas?! Znów tętno spada?!! Biegnij po położną!” .

Dziesięć minut później zapada decyzja:

- Cięcie. Nie ma mowy o innej opcji. Nie jest dobrze. – słyszymy i dostaję do podpisania odpowiednie papiery.

Po chwili jestem już zacewnikowana, ciśnienie wzrasta mi do niebotycznej wartości, nogi trzęsą się tak, że dwie położne muszą pomóc mi wstać z łóżka. Kontrolnie jeszcze, choć już raczej tylko pro forma, sprawdzają mi jeszcze rozwarcie. Siedem godzin dopompowywania mnie oksytocyną – rozwarcie nie posunięte ani o pół milimetra.

Zostaję doprowadzona na salę. Pierwsza próba wkłucia, druga, trzecia… Znieczulenie udaje się podać dopiero za czwartym razem. W głowie mam istny huragan. „Zaraz zobaczę swoje dziecko..!” tłucze mi się kompletnie abstrakcyjna w tym momencie myśl, a jednocześnie po moim wnętrzu rozlewa się potężny żal, że O. przy tym być nie może i jeszcze większy strach o dziecko… Anestezjolog gładzi mnie po ręce i cicho opowiada do ucha, co będę czuła  i co się będzie działo.

 

- Na kogo czekamy? Syna? Córkę? – pyta ktoś  z maską na twarzy.

- Nie wiem- odpowiadam.

- Oho, czyli będzie niespodzianka!

I już po paru minutach, dokładnie o 16.10, wiemy, że tą niespodzianką jest Ona - maleńka dziewczynka, którą po raz pierwszy widzę w odbiciu chirurgicznej lampy.

Ułamek sekundy później słyszę jej pierwszy krzyk.

Krzyk naszej Córki.

Naszej pachnącej ciepłym maślanym ciasteczkiem Duni.

…………………………………………………………………………………………

Uczę się na nowo najprostszego słownika.

To jest miłość. To jest krew. To życie.

A to ból i cierpienie.

Nic ponad to, co powiedziano.

Ale i nic mniej.

(W. Fułek)