Wielkie małe

Małe rzeczy.

Bywa, że plączą się pod nogami, człowiek się o nie potknie raz lub dwa, przeklnie pod nosem szpetnie spiesząc się do czegoś większego.

[galop, zadyszka, zmęczenie, wyprucie z resztek energii, nerwy...]

Małe rzeczy giną w pospiesznym koktajlu.

[...on znów dziś wieczorem pracuje, ty znów dziś cały dzień sama, dziecięcym świergotem wypełniona pod korek]

Małe rzeczy niechybnie czekałaby perspektywa utopienia w bajorze większych gdyby nie…

…drobiazgi.

!

- Co będziemy robić? – pytam po raz osiemtysięcysześćsetsiedemdziesiątydziewiąty wczuwając się w rolę ukochanej przez Dunię Kici Koci - kociej dziewczynki.

- Tulić! – odpowiada, moim głosem, jej brat, kotek Nunuś.

- Tat jat Unia! – dopowiada Dunia kiwając energicznie łepetyną, odpowiednio ilustrując komunikat pospiesznym cofnięciem się na kanapę, padnięciem mi w objęcia i mocnym wtuleniem się w me żebra.

Zaiste, tak jak Dunia. 

Dokładnie tak samo.

[powieka drga]

_________________________________________________________________

Małe rzeczy mają wielką moc.

Nie tylko NIE toną w morzu tych (niby) większych, ale wręcz wypływają na powierzchnię, dryfując ku piaszczystemu brzegowi.

I siedzi potem, człowiek, przy dziecięcym łóżeczku, niby ziewa ze zmęczenia wyłamując sobie  mimowolnie żuchwę, trze poczerwieniałe z niedospania oko, ale patrzy przy tym na te rozrzucone ku górze ramiona, chłonie akustyczny spokój miarowego oddechu, wspomina rejestrowane za dnia przytulaski, spontaniczne buziaki, wpatrywanie się tymi czarnymi ślepiami we własne i małą rączkę wciśniętą w swoją, dorosłą.

I myśli ów człowiek :

„Mała chwilo, trwaj.

Nie zacieraj się wśród trybików codzienności.

Wyryj mi się w meandrach pamięci."

_________________________________________________________________

Na tych małych bowiem 

buduje się duże.