Się toczy

Kołem.

Historia.

Wtedy też był październik. Też wiało. Liście leciały hurtowo z drzew, deszcz lał bez opamiętania.

Wtedy też gapiłam się bez słowa w telefon przełykając pospiesznie ślinę.

[tylko się nie rozbeczeć…tylko się nie rozbeczeć…tylko się nie…. masz, babo… szloch…]

__________________________________________________

Dziś O. wszedł ciężkim krokiem do domu.

- Też dostałaś? – zapytał.

- Nieee… ?- odparłam pytająco, choć już czułam pod skórą, że to nie będzie nic miłego.

- Przyszło do mnie niedawno, jak byłem w pracy – kontynuował O. włączając telefon i wrzucając właściwą wiadomość do odczytu.

Patrzę drętwo.

Szara pikseloza.

Od razu zrozumiałam.

Pośród szarości zarys małego ciałka.

I podpis.

Że to już „ponad 60 milimetrów życia, najpewniej mały chłopczyk”.

Gapię się.

Nie chcę, ale się gapię.

Aż wokół oczu dostaję czerwonych obwódek.

I z nosa mi coś leci.
__________________________________________________

Jego siostra.  

Jej drugie dziecko w drodze.

Znów to samo.

Kołem się toczy…

Parszywa historia.

[jedyna różnica, że wówczas odczytałam radosne „czekamy na dziewczynkę!”]

Cóż.

Cóż to niby za wielka różnica, myślę.

__________________________________________________

Uciekam bez słowa do kuchni.

O. drobi za mną.

Przytula.

Jejku, jak mocno. Gnaty mi chrupią.

Czuję jego zapach i łomot jego serca.

- W końcu nam się uda – mówi, ale tak szczerze to nie wiem, czy sam w to jeszcze wierzy.

- Wszystko musimy sobie wywalczyć, nie..? – pyta retorycznie na chwilę odsuwając mnie od siebie, by móc spojrzeć mi w oczy.

Kiwam tylko głową.

I szybko łykam pierwszą łzę.

Tę mokrą oznakę rozczarowania, że to znowu nie my; tę oznakę paskudnej, zabarwionej żółcią zazdrości; to ukłucie żalu i ściśnięcie w żołądku.

Nie sądziłam, że znów wrócę do tej bajki.

Tej samej historii.

Co to kołem się toczy…

__________________________________________________

(wtręt aktualizujący;))

Ciśnienie schodzi.

Trudno, by nie zeszło gdy:

1) córuś wokalnie demonstruje "syndrom odstawienia" towarzyszący akcji pozbawiania jej smoczka. Klękajcie narody... Przeklinam chwilę gdym po raz pierwszy zatknęła dziada w jej paszczy...

2) O. za mymi plecami naprędce zorganizował swej pierworodnej zastępcze ramiona do dźwigania jej trzynastu kilogramów, do tego zorganizował knajpę z dorosłymi ludźmi (!), dorosłym żarciem (!!) i - jak sądzę - leniwie sączącą się w tle miłą muzyką (!!!), której nikt (czyt. Dunia) nie każe mi wyłączać po pierwszych trzech taktach.

Jednym słowem.

Będę się odchamiać.

I nawet rzęsy umaluję, by trzepotać grudkami zeschniętego ze starości i nieużywania tuszu;)