wtorek, 3 kwietnia 2018

Dr Jekyll & Miss Hyde

- Oj, mamuśu, mamuśu… [cmok w policzek, chwilę potem ciach, pierdzioszek w szyję], mój ty nochalku mały, ojej!, ale masz zimne łapki… -szczebiocze Dunia, hojnie rozdając swoją dziecięcą, zmałpowaną od dorosłych czułość, którą spokojnie moglibyśmy w kostkach po 250 g sprzedawać.

- Potszebuje się p(rz)ytulić – oznajmia innym razem z buzią wygiętą w podkówkę, po czym silnie przywiera mi do żeber. – Juuuż. – stwierdza i ulega odklejeniu od mego ciała.

Zgrzana jej ciepłem, nadtopiona jej emocjonalnością niechętnie wypuszczam swoją (niemal już) czterolatkę z objęć.

- Boli cie? Gdzie cie boli? – docieka razu pewnego, gdy uchlastawszy się świeżo naostrzonym nożem wyrysowuję sobie na kciuku krwawą krechę. – Zaczekaj, zaraz przyniosę ci plastejek.

I leci do swego kufra z pierdyliardem dziecięcych przydasiów, po czym ze zmarszczonym czołem, uważnie przytwierdza mi (najczęściej kompletnie wyimaginowany) plastejek we właściwym miejscu.
Krwawa krecha w trymiga goi się sama od rozrzewnienia, które w tym momencie rzuca mi się na rozmiękłe serce.

Na pocukrowe womity, na pomiodną zgagę, na rozrzewnienie zwojeń mózgowych tudzież rozmiękczenie mięśnia sercowego najlepsze antidotum stanowi psychiczny przechył w drugi biegun.

Oto Miss Hyde w pełnej krasie.
Jak ta lala.
Oto, proszsz państwa, oto, droga publiczności, prawdziwa odsłona rodzicielstwa.

Oto bowiem, dziecięca wersja klinicznej cyklofrenii,
czyli granat z impetem rzucony w rozgorzałe ognisko.

Odbezpieczonym granatem może być cokolwiek.
COKOLWIEK, droga Publiczności.
A bo nie ta pasta do zębów, nie ten dżem do kanapki, a bo „szeeew!!!!” w naciąganej właśnie na odnóże nogawce rajstop, bądź też niemożność przypięcia klamerkami ukochanego koca do rozwartego celem wysuszenia mokrego parasola [autentyk, psia mać]; a bo „swędzi mnie noga”, tymczasem (durna) matka zapomniała balsamu, następnie (uparta) matka uporczywie odmawia spełnienia żądania natarcia swędzących obszarów smalcem i łojem;  a bo za późno zareagowałam, za mało mam rąk, za wolno się woda gotuje, za  szybko umyka kot…

Odbezpieczony granat jest wszędzie.
Tkwi w lodówce, łazience, łóżku, na kanapie, w samochodowym foteliku, rękawie kurtki, czapce naciąganej na uszy, gabinecie lekarskim nawiedzanego przez nas znachora, szafce z ciuchami, pudełku z kredkami, na talerzu z obiadem… [ale ja nie chciałam cukinii!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!],
na klatce schodowej (te windy, do licha, naprawdę jeżdżą zbyt wolno), w urzędzie [ja juz sce iść!!!!!!], podczas kąpieli [za zimno!/za gorąco!], przy podwieczorku [ale ja ściałam dżem agrestowy a nie truskawkowy!]
No masz ci los...

Śmiem twierdzić, iż własne mieszkanie mogłabym śmiało obwołać wojskowym poligonem.
Jeno hełmu i czołgu mi brak.
Tak oficjalnie.
Bo na mentalnym stanie zbrojeniowym to u nas i moździerze, i armaty, i kałasze, i bomby wodorowe... Do wyboru, do koloru.

A potem,
potem, gdy stoję dysząc ciężko nad blatem kuchennym (wierzcie mi, piżgnięcie ostro drzwiczkami od szafki i te wszystkie k@%$#^y rzucane pod nosem ostro drenują z sił witalnych), słyszę z pokoju:

- Mamaaa…, maaaamaaaa
- Co jest? – rzucam krótko wciąż nabuzowana cyklofreniczną adrenaliną, tudzież kortyzolem pod nieboskłon.
- ...bo ja bym cie ściała przep(r)osić. – oznajmia mi czerwonokulfoniasta ma córka.

Wówczas witki mi miękną.
I opadają z furkotem.

Do kolan.

7 komentarzy:

  1. Oh My God! Toż to miód i na moje serce! Dzięki Ci, o Leśna siostro, za ten wpis! U nas jest TO SAMO! Tylko ja nie umiem tak ładnie tego opisać. Zasób słów mam zbyt mały na ten wachlarz emocji, który targa mną, ale i mężem coraz częściej...
    "Pokrój mi pierogi", a za sekundę "Ale ja chciałem sam!!!" A spróbuj się ze wszechwiedzącym nie zgodzić... Pioruny ciska, a nawet do rękoczynów przechodzi. Dom wariatów.

    OdpowiedzUsuń
  2. Ech. Połączmy się w bólu.
    😃
    Martucha

    OdpowiedzUsuń
  3. Jezusiekichany toż ty mojego syna opisujesz nie córkę swoją! I jeszcze dodam od nas opcję 'szantaż': jak mam sie ubrać to nie ide do przedszkola, jak tylko jedna książka to jutro pięć. ...

    Ja pierdziele i milion razy proś o to samo.

    Podobno aby przygotowac sie doacierzynstwa należało dużo gadac do ściany.

    Wariatkowo.

    Przytulam! Oby im w koncu przeszło (choć coś czuję, że bedzie jeszcze gorzej 😂)

    OdpowiedzUsuń
  4. Ej, czy Ty przypadkiem się nie pomyliłaś i nie piszesz o Franku??? No wypisz, wymaluj mój syn...

    OdpowiedzUsuń
  5. Ach, Dziewczęta... pewnie niezbyt ładnie to zabrzmi, ale... cieszę się, że - jak się okazuje - bynajmniej nie mam na stanie potencjalnej pacjentki oddziału psychiatrycznego, jeno raptem najnormalniejszą (jakkolwiek kuriozalnie wobec faktów by to nie brzmiało;)) parolatkę na kwadracie.

    Dom wariatów. Dokładnie tak jak Isa napisała. Dom wariatów z tymi naszymi dziećmi i ich skokami rozwojowymi;)

    OdpowiedzUsuń
  6. Leśna u mnie też tak mniej więcej było i bywa do tej pory.
    Największe awantury, z krzykami, płaczem, groźbami wyprowadzki itp. wybuchają z najbłahszych powodów. Wiesz, że to nadchodzi, wiesz z pierwszej reakcji na "zapal światło, jak lekcje odrabiasz", że zaraz granat odpali. I nic nie możesz zrobić.
    A pięć minut później: mamusiu, przytulisz przed snem?
    Teraz ma 9 lat, a podobno potem będzie jeszcze gorzej. :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wężon, powoli oswajam się z tą myślą, że lepiej to raczej nie będzie. Byle gorzej nie było, to już będzie malina;)

      Usuń