(Nie)mowlę, powiadacie…?

Gada.

Gada jak najęta.

Tak jak w niektórych domach bezustannie w tle szemrze radio, tak w państwie Duńskim pod obraz przewidziano permanentny podkład muzyczny w wykonaniu dziesięciomiesięcznej artystki - specjalistki ds. udźwiękowienia.

Padło wreszcie pierwsze ma-ma.

!

Po językowych modyfikacjach przeróżnych ma-mam, am-am a nawet mniam(!), Duńczyny aparat mowy wyprodukował wreszcie wyczekiwaną niczym deszcz nad Saharą ma-mę.

Upajałam się tą ma-mą (kierowaną  - a jakże! - do kota, ściany, Stefana, smoczka, łyżki, bandy mew za oknem oraz listonosza, czyli wszystkich oprócz zastygłej od tygodni w pozie wyczekiwania matki) przez dni kilka, by następnie znowu zostać wypartą przez trajkotane w kółko ta-ta-ta-ta-ta.

Ot, matczyny lingwistyczny niebyt los.

……………………………………………………………………………………..

Co i raz słychać także gromkie Nie! (niezależnie od kontekstu) z wizualnym ozdobnikiem w postaci energicznego kręcenia łepetyną na boki.

Nie zdziwię się, gdy razu pewnego głowa odpadnie jej wreszcie od korpusu.

………………………………………………………………………………………

Gdy nie gada, molestuje Stefana.

Uczucie wybuchło z nagła porażając publiczność (oraz samego Stefana) intensywnością i ognistą temperaturą.

Dunia wciera się w jego futro i z lubością obściskuje syntetycznego oblubieńca.

Nie wiadomo jedynie, ile też biedny Stefan będzie jeszcze w stanie znieść.

……………………………………………………………………………………..

W rzadkich chwilach, gdy nie gada, ani nie maltretuje uczuciami Stefana-niebożę, produkuje grymas zwany w kręgach rodzicielskich „babuszką”.

Wypchnięta dolna warga, założona na górną, jako żywo czyni z niej miniaturę bezzębnej babci, która zapomniała zainstalować sobie sztuczną szczękę.

Pocieszne.