Powieść w odcinkach, czyli ciążowe abecadło (1)

A jak ambiwalencja

No bo niby białe, ale przecież też i czarne. Prosto, ale też kręto. Radość i poczucie szczęścia odparowują z całej powierzchni ciała, ale w warstwie podszewki czai się strach, w głowie panoszą się węże, jasne, dobre myśli bywają zakłócane poczuciem niepewności, braku dostatecznych umiejętności (po co ja się w to pchałam..?) i ogólnego „Nie dam rady”.

Ambiwalentne uczucia towarzyszą od samego początku i w różnorodnych kontekstach.

Rzadko kiedy chyba jest się tak blisko stanu szaleństwa umysłowego, jak właśnie w ciężarnej rzeczywistości.

B jak brzuch

Najpierw płaski naleśnik. Potem wskutek działania hormonów/leków/zatrzymanej wody i grom wie jeszcze czego wystaje krągłym sierpem. Przyciąga ręce jak magnes. 

- Od kiedy wiemy, że jesteś w ciąży, bardzo często trzymasz ręce na brzuchu... – zauważył O. już na samym początku.

Nie zdawałam sobie z tego sprawy. Kompletnie nieuświadomiony gest.

Potem przez wiele tygodni stagnacja – brzuch zdaje się być wciąż taki sam, choć sumiennie pstrykane zdjęcia poddane uważnej analizie przez brzucho-właścicielkę zdają się pokazywać powolne wzrastanie małej piłeczki.

Ale by to zauważyć, potrzeba sokolego, wyczulonego wzroku Głównej Zainteresowanej.

A potem, któregoś poniedziałku bądź środy czy też innego piątku wstaje się rano, a tu wyraźne ciążowe krągłości. Guziki trudniej dopiąć w newralgicznej strefie, przyjemny dla oka łuk w polu widzenia, a z profilu istny Pan Kleks kreską Jana Marcina Szancera…

Potem to już z górki.

Zaawansowana lustrzyca, „Kochanie, obetnij mi paznokcie, bo nie sięgam”, wyrafinowane techniki wstawania z łóżka (obrót na bok, wdech-wydech, dźwignięcie się na łokieć, wdech-wydech-stęknięcie, pozycja siedząca osiągnięta (FANFARY!), wdech-wydech-zipnięcie-wdech-wydech, doturlanie się na pupie do krawędzi łóżka i kiełkujące w głowie marzenie o posiadaniu na prywatny użytek własnego respiratora…), przesunięty środek ciężkości powodujący wdzięczny kaczy chód z bujaniem się na boki i „Nic nie szkodzi, że daleko do stołu, postawię sobie tę filiżankę na brzuchu”.

C jak cierpliwość

Własna też, bo po jakimś czasie normalny i zrozumiały staje się stan poirytowania ciążą, która zdaje się trwać od zawsze i już na zawsze.

Jednak cierpliwość najbliższego otoczenia, w tym kluczowej postaci, czyli Sprawcy tego ciążowego stanu, jest chyba jeszcze istotniejsza dla przebrnięcia przez dziewięć miesięcy w stanie względnego psychicznego zdrowia.

Bez anielskiej cierpliwości O. już dawno zamordowałabym samą siebie.

D jak dziewiąty

Dziewiąty miesiąc jest torturą.

Dziewiąty miesiąc jest formą dobicia, skopania leżącej.   

Jej ciało już nie daje rady dźwignąć więcej, jej głowa pęka od nadmiaru myśli. Nadmiar ów nijak nie chce się przełożyć na nadmetraż, bo tego w głowie brak. Głowa jest maltretowana zmęczonymi myślami niczym przyciasne mieszkanie zagracane zbytnią ilością mebli i bibelotów. 

Dopiero teraz zauważa się, jakże wygodnie, jak lekko żyło się do tej pory. Nie martwiąc się o to, czy znajdzie się odpowiednie buty, by wcisnąć w nie spuchnięte buły będące jeszcze niedawno normalnymi nogami… Nie rozmyślając nad logistyką robienia zakupów, bo przecież jeszcze niedawno w jednej ręce cztery kilo kartofli, a w drugiej cukier, mąka, dwa litry mleka, kilo jabłek, szczypior i trzy kostki twarogu, a przecież teraz kręgosłup wygina się w ósemkę na samą myśl o dźwiganiu w ręce pęku kluczy do mieszkania… 

Surwiwalowy obóz w środku dżungli bez scyzoryka, sznurka i zapałki to pestka przy dziewiątym miesiącu. Tam nikt nie każe dźwigać trzech kilo potomka (nie licząc już nawet wagi tymczasowego lokum wraz z umeblowaniem). Nikt nie musi uczyć się technik oddychania, gdy tlen nie dopływa do choćby jednego, ściśniętego w kłębek płuca, bo tenże potomek ćwiczy gimnastykę artystyczną robiąc wymachy między matczynymi organami wewnętrznymi, od czego świeczki w oczach stają. Nikt nie każe latać siku co pół godziny i doświadczać znienawidzonego uczucia, że ledwo człowiek podnosi cztery litery z tronu, to czuje, że i tak znów ciśnienie rozpiera mu pęcherz, jakby ten nie zdążył zarejestrować żadnej ulgi. 

 I w końcu, nikt nie każe tak bardzo umęczyć się codziennością, by marzyć już wreszcie o urodzeniu, gdy jednocześnie tak bardzo obawia się człowiek finału, że gotów by był zszyć się tu i ówdzie na okrętkę i dopiąć na trzy agrafki, byle nie musieć przeżywać porodu…

E jak empatia

Towar pożądany, najczęściej niestety deficytowy.  Bywa śmiesznie, lecz zdecydowanie częściej żałośnie. 

Nie wiem, nie wiem… Niesprzyjający klimat? Genetycznie niedorobione pokolenie? Kiepskie standardy wychowawcze stosowane w dzieciństwie?

Faktem jest porażająca znieczulica i wzrok sięgający ledwie-ledwie do czubka nosa.

Własnego jedynie.

Prawdziwe zażenowanie wzbudza we mnie konieczność organizowania specjalnych społecznych akcji mających na celu uczenie cywilizowanych ludzi w cywilizowanym, rozwiniętym kraju tego, by ich wzrok sięgał choć centymetr poza ów nos.

F jak fizjologia

Cała ciąża jest niczym innym jak zwykłym, fizjologicznym stanem. Etapem, przez które przechodzi ciało. Taki niby zwyczajny, doskonale już poznany  proces cechujący się stałym schematem zdarzeń i przewidywalnością.

A jednocześnie tyle w tym nieznanego. 

Magicznego. 

G jak grubas

 „Cześć, grubasie!” rzucane dowcipnie (w zamyśle autora) pod moim adresem od początku ciąży, gdy jeszcze upływu długich tygodni trzeba było, bym dorobiła się widocznej piłki doczepionej do korpusu, od samego początku było przeze mnie szczerze znienawidzone. Owszem, w ciąży czeka się na tę widoczną oznakę odmiennego stanu, ale ja nigdy nie należałam do tych, które wypychają powłoki brzuszne przed siebie, by jeszcze bardziej wyglądać na ciężarną niż to w ogóle fizycznie możliwe.  Za to zrobiłam się przewrażliwiona na tle wszelkich „pieszczotliwych”  grubasków, wielorybków i innego tego typu określeń. Ludziom chyba się wydaje, że tycie w ciąży dla każdej kobiety jest czymś wyczekiwanym, z czym jest się w pełni pogodzoną.

Otóż nie. 

Mnie było (nadal jest!) bardzo trudno pogodzić się ze wszystkimi zmianami, jakim musiało podlegać moje ciało.

Muszę je wszystkie tolerować, ale nie lubię świadomości utraty kontroli nad swoją fizycznością.

Poczucie własnej atrakcyjności wraz z postępującymi miesiącami także przechodzi istną próbę charakteru.

Apeluję zatem do postronnych: nie traktujcie ciężarnych jak małe dzieci, którym podszczypuje się rozkosznie okrąglutkie policzki ćwierkając słodko „Mój ty pulpeciku…”.

Przecież jesteśmy normalnymi kobietami, które chcą się sobie podobać. I dla innych też miło jest stanowić przyjemny estetycznie widok... Jesteśmy kobietami, których miłość własna cierpi na widok własnego odbicia w lustrze - widoku niezgrabnego, coraz bardziej nieporadnego ciała.

Trudno z tym się w pełni pogodzić.

Przynajmniej w moim przypadku. 

H jak hormonalna jazda bez trzymanki

Marynowana pieczarka, kiszony ogóreczek, a do tego kanapka z dżemem śliwkowym. 

Łzy jak grochy podczas oglądania przygód czeskiego Krecika plus znudzone ziewanie podczas horroru. 

Stan fizycznego wycieńczenia po przejściu 20 metrów do kiosku po gazetę. 

Trzygodzinna drzemka po obiedzie. 

Bezsenne przewracanie się z boku na bok w nocy. 

„Nienawidzę cię! Kocham cię! Przestań mnie wkurzać! Przytul mnie! Zostaw mnie! Niech ta ciążą już się skończy… Nie chcę rodzić, będę tak chodzić do emerytury!”

Gdybym pracowała jako agentka w tajnej sekcji jakiegoś wywiadu i odpowiadała za psychiczne łamanie pojmanych indywiduów, podawałabym im zastrzyki z ciążowym hormonalnym koktajlem.

Pierwszorzędny środek, by do szczętu ogłupić i złamać psychicznie.