Leśna, do odpowiedzi!

Wywołały mnie.

I znów, jak za szkolnych czasów, rumienię się skubiąc palcami spódnicę.

Tymczasem pierwszy, a nawet drugi kurz ekscytacji już opadł, zwierzenia szanownych nominowanych już dawno ujrzały światło dzienne, na zdecydowaną ich większość nie zdążyłam zareagować choćby ćwiercią komentarza [wiecie: Dunia, skok rozwojowy, nerwowa atmosfera, marzenia o sprzedaniu dziecka jakiemuś handlarzowi z Zanzibaru lub wykupieniu biletu w jedną stronę do Peru…] i teraz być może te moje ekshibicjonistyczne wypociny przemkną jakoś boczkiem niezauważone. 

W każdym razie.

Zapytały, to odpowiadam.

Same chciały;)

Mela

Twoje ulubione miejsce na Ziemi.

Każde, w którym zatyka mnie ze szczęścia, w którym gdzieś z samego środeczka mojego jestestwa wypełza mi myśl „rety, ale fajnie…”. Takim miejscem może być zarówno mój obecny dom, jak i tatrzański szczyt, na który właśnie się wdrapałam i łapię oddech; obłędnie ukwiecony balkon w pewnej kamienicy w środku Berlina, na którym jadłam śniadanie i piłam kawę tak dobrą, że jej smak z rozrzewnieniem wspominam do dzisiaj; jezioro, na które wypływałam z moją przyjaciółką dorabiając się zakwasów od machania wiosłami; uliczki gdańskiej starówki, na których wydeptywałam kocie łby każdego lata; pewna nadbałtycka plaża, na której piachu zapewne do dziś widnieje odcisk mojego zacnego tyłka…

Każde z tych miejsc i każde z tych, w których dopiero będę i które z jakiegoś względu zapadną mi w pamięć.

Z jakiego swojego osiągnięcia jesteś najbardziej dumna?

Jeśli osiągnięciem może być pozbieranie się do kupy po różnych trudach, wykrzesanie z siebie odwagi do zaprowadzenia istotnych zmian w swoim życiu, tak by je w pełni przeżywać, a nie tylko egzystować, to właśnie to będzie tym, co bezsprzecznie napawa mnie dumą.

Co jest tą glinką, która scala Wasz związek?

Przyjaźń - fenomenalne porozumienie podlane gęstym sosem poczucia humoru.

Czego nauczyła Cię niepłodność?

Szybkiego zbierania się w garść i nieroztkliwiania nad sobą.

Co Ci daje blogowanie?

Przyjemność poznawania innych punktów widzenia – podobnych i tych odmiennych od moich. To także mój psychiczny wentyl bezpieczeństwa, sposób na zatrzymanie pewnych zdarzeń oraz emocji, a także możliwość poukładania tego całego burdelu myśli,  które kłębią mi się w głowie.

Z czego ostatnio śmiałaś się na głos?

Z tego: 

…i z tego:

…a na tym kwiczałam jak młode prosię;)))

Czego musisz spróbować / chcesz przeżyć / doświadczyć zanim upłynie dni życia Twego kres?

Nie uniknę niestety odrobiny patosu - chcę żyć tak, żebym zawsze mogła spojrzeć sobie w lustrze w twarz, mrugnąć okiem, podnieść kciuk i rzec: Dobra robota, Leśna!

Nie marzę o doświadczeniu czegoś szczególnego, chcę tylko móc widzieć swoją córkę najpierw jako szczęśliwe dziecko, potem jako szczęśliwą dorosłą kobietę. Chcę iść z moim O. ramię w ramię, tak jak teraz, a za ileś tam lat trzymając się za ręce pójść na spacer jako para siwych dziadków. I chcę nadal widzieć te jego chochliki w oczach.

Chcę móc myśleć każdego dnia – ale mam fajne życie:)

Juti

Jakich pięć książek jest najważniejszych w Twoim życiu?

Nie chcę tworzyć rankingu, pozwolę sobie je wymienić z zastrzeżeniem, że kolejność nie ma tu żadnego znaczenia. W tej piątce zatem znajdą się:

Album Iwana Ajwazowskiego - mojego absolutnie ukochanego malarza-marynisty, „Udręka i ekstaza” Irvinga Stone’a  (moja fascynacja Michałem Aniołem zaczęła się właśnie od tej książki), cała bibliografia Robina Cooka (tak, dla odmiany po nasyceniu się wielką Sztuką uwielbiam taplać się w medycznych thrillerach;)), „Zapachy miast” Dawida Rosenbauma (jak ten facet pisze, jak on pisze..!)i „Całe zdanie nieboszczyka”  Joanny Chmielewskiej.

Misz-masz, czyż nie? Ale jak się prosi o wybranie zaledwie pięciu, to tak to potem wychodzi..;)

A jaka jest Twoja popisowa potrawa (nie bądź taka, daj przepis! :)

Ach... chyba szparagi w sosie beszamelowym.

Świeże, obrane szparagi wrzucić do osolonej i lekko posłodzonej wody – od momentu zagotowania gotować je 10-12 minut. Po odcedzeniu wziąć 2-3 szparagi i owinąć w plaster dobrej szynki konserwowej (takiej uczciwej, a nie w składzie której będzie 5% mięsa a reszta to trociny i pocięta gazeta;))

Na patelni podsmażyć cebulę na oliwie, do niej dodać posiekany szpinak (z puszki, mrożony, świeży gotowany – wszystko jedno jaki). Doprawić wg uznania - głównie chyba czosnkiem, można też dodać trochę „pogniecionej” widelcem fety to nie trzeba będzie solić.

Pora na sos beszamelowy: trzeba roztopić w rondlu ok. 50 gramów masła, sypnąć do tego łyżkę mąki, wlać trochę mleka (pi razy drzwi, nie umiem podać dokładnej ilości, w każdym razie powinno to mieć potem konsystencję gęstego sosu a nie zupy:)), dodać sól, zetrzeć trochę gałki muszkatołowej, zagotować.

Podsmażony szpinak wraz z sosem ląduje w naczyniu żaroodpornym, którego nie smaruje się tłuszczem. Na szpinakowym posłaniu układamy pozawijane w szynkę pęczki szparagów. Na wierzch można sypnąć startym żółtym serem i posiekaną pietruszką. Zapiekać jakieś 10 minut w 180 stopniach (z termoobiegiem w 160).

Zjeść i się oblizać;)))

Motto życiowe?

 Nie kieruję się żadnym, ale bezsprzecznie do moich ulubionych złotych myśli należy ta:

„Im więcej mówisz, tym mniej ludzie z tego pamiętają.” (François Fénelon)

Upodobanie do tej mądrości wynika pewnie z mojej małomówności. Możliwe, że tym sposobem próbuję sobie udowodnić, iż nawet borsucza natura może błysnąć jakąś zaletą;)

Czupurkowa Mama

Czy kiedykolwiek zrobiłaś coś szalonego lub niebezpiecznego w swoim życiu? Jeśli tak, to co to było?

Do popełniania rzeczy niebezpiecznych nie mam ciągotek, a do kategorii „szalone” mogłabym za to co najwyżej zaliczyć swoją małą zagraniczną przygodę, z początku lat 90. 

Niepełnoletnią siksą będąc udałam się na wojaże z moją niemiecką koleżanką do… Szwecji. Był kwiecień, rok szkolny w pełni, a myśmy omotały swoje rodziny błagalnym miaukoleniem i wyłamzałyśmy pozwolenie na tygodniowe wagary. Spieszyło nam się do tej Szwecji, bo zakochane wówczas po uszy w szwedzkim duecie Roxette [o mój Boże, czy ktoś jeszcze pamięta te dwa dinozaury…?] wymyśliłyśmy sobie obejrzenie ich studia nagrań, pospacerowanie tymi samymi ścieżkami, co nasze bożyszcza i – o rety, rety! – być może zobaczenie ich na własne oczy gdzieś z niedaleka.

[o, nastoletnia naiwności i przyprawiający o palące uszy guście muzyczny…;)]

Termin wycieczki był ściśle związany z zapowiadanym wydaniem nowej płyty i naszym dedukowaniem, że skoro zapowiedziano premierę płyty, nasi idole na pewno, NA PEWNO będą wtedy w Sztokholmie.

No to właśnie do Sztokholmu się udałyśmy.

Studio obejrzałyśmy po sto razy, bez mała cegły muru go okalającego ponadgryzałam. Ścieżkami także się wyspacerowałyśmy do wypęku. Jedno nam tylko wyjść nie chciało – zobaczenie na żywo naszych idoli, choć cuda wyczyniałyśmy nie z tej ziemi, by to się udało.

Cóż, rekompensując sobie rozczarowanie, postanowiłyśmy któregoś dnia obłowić się w płyty w sztokholmskim sklepiku muzycznym. A tam kompletnym zbiegiem okoliczności poznałyśmy kilku szwedzkich dziennikarzy, którzy ubawieni naszą determinacją, zaprosili nas na… prasową imprezę z okazji premiery nowej płyty naszych ulubieńców (!).

I tak właśnie wieczorem tego samego dnia z płonącymi z emocji policzkami i radością parującą mi z uszu dwie godziny spędziłam gawędząc z dziennikarską śmietanką Sztokholmu oraz… moimi ówczesnymi idolami;)

Jaką radę (lub jakie rady) dałabyś dziewczynom, które oczekują na swoje pierwsze dziecko? (wiem, że dobrymi radami piekło wybrukowane, ale ja tam lubię posłuchać nawet szatańskich wersetów ;-) ).

Nie uraczę na pewno radą zaskakującą ani wybitnie odkrywczą:

Trzeba słuchać przede wszystkim siebie.

Sobie ufać. Swojej matczynej intuicji.

A co do reszty to odrobina pocieszenia: to się naprawdę wszystko poukłada do kupy. Te lęki o to, czy będzie się dobrą matką, to poporodowe zagubienie, frustracje, zmęczenie – wszystko z czasem elegancko się porządkuje, harmonizuje i dostraja.

Jakie są Twoje 3 największe zalety i 3 największe wady w byciu mamą?

Odpowiedzialna, uważna, troskliwa.

Choleryczna, choleryczna, choleryczna.

;)

Isa

Co sądzisz o przenoszeniu, a raczej rozszerzaniu znajomości blogowych na tzw. świat realny?

Że to bywa świetna rzecz. Ja patrzę na to tak: świat wirtualny pozwala na zawarcie tych znajomości, których być może w tym realnym nie byłoby nam dane doświadczyć (bo np. mieszka się w kompletnie różnych miejscach bez szans na wpadnięcie na siebie gdzieś na ulicy i przypadkowe zawarcie znajomości). Jeżeli się czuje jakąś więź, wspólnotę myśli i doznań, taka wirtualna znajomość ma wielką szansę zaistnieć poza ekranem komputera. I czasem naprawdę warto się o to przeniesienie do świata realnego postarać.

Dlaczego czytasz "j'espere"

Bo lubię zwięzłość, konkret, poczucie humoru i uczciwość, które tam znajduję w wersach i między nimi także. No i ładną polszczyznę, którą bardzo cenię. Poza tym, traf chciał, że zostałyśmy mamami niemal w tym samym czasie, razem nabywamy macierzyńskiego doświadczenia, co tu gadać więcej - czuję swoistą więź, Sista;)

...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   ...   

Uff.

I to już wszystko. 

Kto wytrwał do końca, temu order na klatę i talon na balon!

Nie posyłam dalej żadnych pytań, bo zdaje się, że już wszystkie z Was zmagały się z udzielaniem blogowych wywiadów, zatem pora na chwilę odpoczynku:)

Buźka w czółko.