Brzemienna panierka

Zatem.

Żaden syndrom, zespół, ni choćby wiejska kapela.

Żadne wklęsłe nosy, dodatkowe pary uszu, ni czarci ogon.

Tak wróżbici w białych fartuchach wyniuchali z sekretnej fiolki szkarłatnej zawiesiny o północy, z czarnym kotem na kolanach, przy kryształowej kuli i tarocie.

- Jedyny czynnik ryzyka to pani wiek…

- Jedyny? W takim razie koniec z tymi towarzyskimi wizytami, tête-à-tête nad gumowym wężykiem i strzykawką oraz celebryckim wywiadem z towarzyszeniem pierdyliarda ankiet i zaglądaniem w zęby.

- To pani pisze: „Nie wyrażam zgody na badania inwazyjne”.

- A z przyjemnością.

Autograf.  

Uścisk dłoni prezesa.

Płaszcz na grzbiet.

Torebka na ramię.

Żegnaj poradnio.

……………………………………………………………………………………………………………………………….

- Uuuu… nieładnie… mierzymy jeszcze raz.

(…)

- …i jeszcze raz. Nie podoba mi się ten pomiar.

(…)

- Pani się czymś zdenerwowała..? Nie? Hmm…

Rzut oka w kartę ciąży. Szybka analiza wartości notowanych przez ostatnie tygodnie.

- Jak wyjdzie pani od lekarza, zmierzymy raz jeszcze.

(…)

- Hmm… no cóż… Zatem od jutra pomiar dwa razy dziennie. Rano i wieczorem. Notować. Jakby co to dzwonić, nie czekać. W przychodni na ul. Iksińskiej nie powinni robić problemów z robieniem regularnych pomiarów.

Płaszcz na grzbiet.

Torebka na ramię.

Witaj poradnio.

……………………………………………………………………………………………………………………………….

(wieczór)

- Co jest? Spać nie możesz? Czym się martwisz?

- Bo się, kurczę, boję wejść na wagę i spojrzeć na to, co mi wyświetli. Niech to szlag. Na koniec tej ciąży słoń będzie przy mnie wyglądał jak baletnica, a ty prędzej mnie przeskoczysz niż obejdziesz.

(następnego dnia rano)

- Co jest? Już nie śpisz? Czym się martwisz?

- A bo nic nie przybrałam. Właśnie się zważyłam - ni grama. Niech to szlag. Może coś jest nie tak? Może młode się nie rozwija..?

- Waga pewnie oszukuje. Może przybyło ci z pół kilo a nasza waga jest za mało czuła. Nie martw się, wszystko jest na pewno w idealnym porządku.

(wizyta, wdrapuję się na wagę w gabinecie lekarskim)

położna: - Kilogram na minusie.

ja: (banan na pysku i ogólne zadowolenie z życia)

Za ciężarną nie nadążysz.

I nie dogodzisz.

Utyje – dramat. Nie przybierze – też rozpacz. Schudnie – rozpacz do sześcianu, łzy jak grochy, wyrywanie sobie włosów z głowy?

Skądże, szczęście absolutne.

Konsekwencjo, gdzieś polazła, łajzo jedna..?

……………………………………………………………………………………………………………………………….

- W ciągu najbliższych dwóch-trzech tygodni powinna pani poczuć pierwsze ruchy.

- Nie pomylą mi się z trywialnym bulgotaniem w jelitach?

- Nie, każda kobieta wie, że to właśnie to.

Taaa… jasne.

Każda kobieta, ale zapewne nie ja. Nie wierzę. 

Nie zorientuję się pewnie nawet wtedy, gdy moje dziecko nada do mnie komunikat alfabetem Morse’a. 

I zastuka kołatką.

………………………………………………………………………………………………………………

(dziesięć minut po północy, kuchnia)

O. (z pokoju): - Żbiku, co tam robisz?

ja (odkrzykując): - Szukam czegoś do żarcia. Żołądek z głodu przyrasta mi do kręgosłupa!

O.: - Jak fajnie, że wreszcie jesz jak normalny człowiek, a nie: kolacja maksymalnie do 18.00, a potem o suchym pysku aż do rana.

Kanapeczka staje mi kołkiem w przełyku.

Mrugam rzęsami, nerwowo przełykam ostatnie kąski.

Różowe falbanki spuchniętej w talii primabaleriny trzepocą mi przed oczami…

………………………………………………………………………………………………………………

Podczas ostatniego podglądania z użyciem noktowizora, lokalizatora oraz skanera, pod zgaszoną latarnią i z personelem  garbiącym się w czarnych prochowcach, odnotowano niezwykłą ruchliwość Podejrzanego.

Rzeczony wiercił się niecierpliwie, wygrażał nam rękoma i drapał się po głowie.

Pewnie frasuje się, czy matce ten panier z mózgu kiedyś wreszcie odpadnie.

Matka natomiast chciałaby odzyskać swój dawny pęcherz.

Uprasza się o natychmiastowy zwrot zagrabionego mienia.

W przeciwnym razie nasikam komuś do butów.