Wizjoner

Analiza będących istnym pocieszeniem i wirtualnym wsparciem wpisów od blogowego babińca (cmok, cmok ladies!) pod moim poprzednim, rozmemłanym i nasączonym prolaktyną i progesteronem tekstem plus wstrząsający ramionami szloch w mankiet męskiej koszuli równoznaczny z wysmarkiwaniem w poliestrowo-bawełnianą tkaninę wszelkich strachów, dylematów i bolączek zaowocowały upuszczeniem pary, dorobieniem się nosa à la lśniąca potężnie latarnia morska i zapuchniętej fizjonomii (kontrolny rzut oka w lustro każe mi  powątpiewać w pochodzenie europejskie, chyba jednak miałam za przodków jakichś podpuchniętych Azjatów ze skośnymi  szparkami zamiast oczu…).

Przy okazji wyszło szydło z wora – mam ci ja w domu istnego Nostradamusa, Jackowskiego z Człuchowa i legendarnego Wernyhorę w jednym.

On wie, on przeczuwa, on wybiega myślą w (odległą o sześć miesięcy) przyszłość  i może z pełnym przekonaniem już teraz stwierdzić, że będzie dobrze.

Dobrze będzie.

Dobrze.

A nawet jeszcze lepiej!

Malinowa matka porodzi malinowe dziecię i na dodatek dokona tego bez najmniejszego uszczerbku na ciele i umyśle.
Oraz z zachowaniem wszelkich zasad BHP nie uszkadzając zbytnio szpitalnego personelu.

(zaiste, budująca jest ta męska wiara w moje nadzwyczajne siły i możliwości)

On wie, on przeczuwa, on wybiega myślą w (odległą o wiele kolejnych miesięcy) przyszłość  i może z nie mniejszym przekonaniem już teraz stwierdzić, że z pewnością nie będziemy przesadnie się wysypiać, ale nie pożałujemy tego, co nam się przytrafiło.

On wie, on przeczuwa, on wybiega myślą w (odległą o wiele lat) przyszłość i może mnie zapewnić, że tak czy inaczej wysmażymy fajnego potomka, który wyrośnie na równie fajnego człowieka o sztywnym kręgosłupie moralnym, jasnych zasadach etycznych i z niezaprzeczalnym poczuciem humoru.
A jak się młode będzie za bardzo rzucać, machniemy dziecinie przed nosem pęczkiem rachunków (psia krew... trzeba było nie wyrzucać do śmieci kwitów z apteki za wagon testów ciążowych i cztery tony duphastonu ...) dokumentujących WSZYSTKIE wydatki na pacholę poczynione z intencją urządzenia mu landrynkowego życia w naszym towarzystwie i zażądamy natychmiastowego zwrotu poniesionych kosztów (plus odszkodowanie za nieprzespane noce, po stówie od każdej godziny) przelewem na konto.
I jeszcze pogrozimy palcem, że niech nam nie podskakuje, bo jak nam nadepnie za mocno na odcisk, to się w akcie zemsty  każemy na emeryturze wozić na Barbados. 
Bynajmniej nie za nasze wypaśne emeryturki.

Wykonując profesjonalną wokalizę do żywego obrazu (czyt. Leśna wczepiona w blondwłosy metr dziewięćdziesiąt i wycierająca nos w męski łokieć) usłyszałam bowiem argument ostateczny i zdaje się bezdyskusyjny:

O.: Jak miałoby być inaczej skoro jesteś w ciąży z najfajniejszym facetem pod słońcem, a nasze dziecko będzie miało najrówniejszego ojca z możliwych? 

(ach, mój ty skromnością po dziurki w nosie wypchany mężczyzno!)

Wobec takiej retoryki nie szło się nie ugiąć. W kanalikach łzowych zakręcono kran, niekontrolowany rechot spowodował czkawkę i bulgotanie w nosie, a czarne chmury na prywatnym niebie rozpierzchły się jak po zmyciu.

Mityczne hormony ciążowe to nie przelewki - czuję się nimi naćpana do wypęku. 

Czynią ze mnie niepoczytalną, płaksiwą babę o zbyt szerokiej amplitudzie nastrojów, by nie móc od tego oszaleć.

A od tego szaleństwa... naprawdę idzie zwariować.