Strachy na Lachy?

Czasem trzeba by chyba stanąć przed lustrem i spoliczkować samą siebie…

Przecież doświadczam cudu. Mam udział w niewytłumaczalnym. Bezpośrednio uczestniczę w wielkiej tajemnicy – rozwija się we mnie nowe życie.

Wzrasta mały Człowiek.

Ja to wszystko wiem. Nie straciłam nagle pamięci – wciąż mam świadomość tego, że nie wystarczy sobie ot, tak pstryknąć palcami, że potrzeba morza cierpliwości, pokory, zagryzania warg, prób aż po zwątpienie.

Wciąż mam żywo w pamięci, ile rozczarowań musiałam przeżyć, żeby doświadczyć tego absolutnego braku tchu, gdy pierwszy raz w życiu patrzyłam na monitorze na szary, rozmazany obraz maleńkiej istoty.

Obraz mojego dziecka.

(!)

Jednocześnie, przy całej tej swojej świadomości, mam ostatnio ewidentnie gorsze dni.

Pal licho fizyczne aspekty ciąży, jej trudy, niedogodności i ograniczenia.

To tymczasowe, kiedyś w końcu przecież minie – mogę sobie pomarudzić, mogę chwilowo pogwiazdorzyć, postękać, że tu boli, tam ciśnie… -  przecież i tak doskonale wiem, że wszystko to będę znosić jeszcze najwyżej przez kilka miesięcy.

Kto wie, może kiedyś zatęsknię za tym permanentnym zwisem w łazience (Śniadanie – zwrot raz! Obiad – nie wydajemy!), za niemożnością dopięcia butów, bo łydki spuchnięte, za tępym ćmieniem w kręgosłupie, odpadającą z bólu głową; sennością, która sprawia, że dotychczasowe zniecierpliwione komentarze O. (Rany boskie, ty masz chyba jakieś swoiste ADHD! Usądźże wreszcie na tyłku!) obecnie mają się do mnie jak pięść do nosa…

Może i kiedyś wspomnę tęsknie ten czas, gdy uskuteczniwszy wyjście do sklepu, czuję się jak sterany życiem emeryt, a zrobienie prania staje się wyczynem na miarę zdobycia alpejskiego szczytu. 

Sprintem na wierzchołek i to bez śladu zadyszki.

Niewykluczone.

To, co mi ostatnio pęta sznurami umysł, co obezwładnia, przyprawia o płytki oddech jest strach.

Strach, co ma ponoć wielkie oczy (co ma podobno być informacją pocieszającą), ale z pewnością ma także równie wielkie łapska, którymi ściska mi szyję.

I poddusza.

I każe wątpić.

I wierzyć w swój brak rozsądku.

I myśleć, że.

Że porwałam się z motyką na słońce.

Że doprawdy straszny muszę mieć tupet jeśli mi się zdaje,  że dam radę wychować małego człowieczka na dobrego dorosłego, któremu zadrży ręka, gdy zechce ją podnieść na kogoś w niecnych zamiarach.

Że się nadaję jak wół do karocy.

Że trema mnie zeżre, że dobrymi chęciami piekło wybrukowane, że tu zrobię źle, a tam jeszcze gorzej.

Że nie zrozumiem, dlaczego płacze.

Że choćbym wyszła z siebie i stanęła obok - nic to nie da.

Że mi kiedyś w złości wykrzyczy Ja się na ten świat nie prosiłem!

No boję się, no.