Zaiste, drogi Watsonie, rzecz to ohydna...

Bardzo sobie cenię tę naszą kameralną, ciepłą, empatyczną i wypełnioną po brzegi zwykłą ludzką życzliwością blogową drużynę. Kibicuję gorąco i tym wciąż walczącym, i tym, które wygrały, a także tym, które znalazły sobie inny sposób na macierzyńskie spełnienie.
Każda z nas, piszących kobiet, niesie z sobą swoją historię, lęki, próby, rozczarowania, nadzieje... Każda z nas przelewa na strony tych wirtualnych pamiętników niezliczone ilości najprawdziwszych, najskrytszych i najszczerszych myśli.
Szukamy wsparcia, ale też wzajemnie je sobie dajemy.
Telepatycznie przekazując ciepłe myśli, bezinteresownie życząc komuś dobrze, podtrzymując na duchu czy też zwyczajnie dzieląc cudzą radość - we własnych wpisach oraz komentarzach. Na własnym blogowym poletku oraz odwiedzając na wirtualnej kawce blogi zaprzyjaźnione.

Wylewamy z siebie najgłębsze, najbardziej autentyczne emocje.
Dzielimy się tym, co nas boli, ale też tym, co cieszy pomnażając w ten sposób doświadczane dobro.

Jesteśmy wobec siebie uczciwe.

Bardzo to cenne.
Bardzo poruszające.
Mnie osobiście daje niesamowite wsparcie, poczucie niezaprzeczalnej wspólnoty i zrozumienie, o które nieco trudniej w realnym świecie...


Dlatego krew mnie zalewa, gdy przychodzi mi zmierzyć się z ordynarną chałą.
Z fałszem.
Czyjąś nieuczciwością.
Bo ktoś w tej blogowej społeczności nie tylko bez wahania kradnie cudze emocje ubrane w konkretne słowa, ale też w zamian za swą "szczerość", zupełnie niezasłużenie, od nieświadomych tego łajdactwa kobiet doświadcza wsparcia i ich ogromnej życzliwości.

Ile z Was zabłądziło przypadkiem, bądź też po linkowej nitce z innego miejsca na blogowe wynurzenia niejakiej nn (alias J. - bo i pod takim pseudo reklamowała się owa dama ze swoim złodziejskim blogiem wrzucając iście spamerskie teksty o identycznej treści pod notkami wielu z Was)..?
Rzuciłam raz okiem. Ot, kolejna nieszczęsna, dotknięta niepłodnością kobieta.
Rzuciłam okiem po raz drugi. Hmm... Jakbym już to gdzieś czytała...

Wrażenie słuszne, bo faktyczną autorką tych słów była Promesa:

Trzeci rzut oka wyłowił inne literackie dzieło pani nn:

Jak się okazało, nękana przeróżnymi potransferowymi obawami nn uznała, że warto podłubać w internetowych dawniejszych wpisach i tak oto wydłubała sobie właściwy, pasujący jej fragment tu:

Czwarty rzut oka upewnił mnie w przekonaniu, że nn naprawdę nie stroni od grzebania w cudzych archiwach:

Tu oryginalny tekst, z którego pomysłowa nn zerżnęła wybrane fragmenty (tekst dzisiaj usunęła, jednak zdążyłam zrobić printscreen zanim owa literatka dorwała się do komputera):

No i piąty rzut oka, któremu towarzyszyło znane mi już uczucie "gdzieś widziałam już to samo...":

Pewnie, że widziałam, bo o tym strachu tak naprawdę pisała przecież ThePinkThink:

Wiecie co? Zabawiłam się w Sherlocka w spódnicy i czuję się, jakbym się po szyję utaplała w gównie. Domorosłe śledztwo ujawniłoby pewnie jeszcze parę innych grzechów "niepłodnej", ale żeby bawić się dalej gównem, należałoby mieć laboratoryjną maskę, skafander i klamerkę na nosie.
Bo złodziej śmierdzi jak skunks.

Kreatywna nn została przeze mnie zapytana w komentarzu pod dzisiaj skasowanym wpisem, czy słyszała o takim pojęciu jak plagiat i czy wie, że słowo to pochodzi z łacińskiego plagium, co oznacza kradzież.
Komentarze na jej blogu są oczywiście moderowane, zatem moje pytanie uleciało w internetowy kosmos.
nn w naprędce skleconej notce, wklejonej w miejsce skasowanej poprzedniej, poskarżyła się światu, że ów wypełniony jest zawistnymi ludźmi, którzy oceniają, oczerniają i w ogóle są złośliwymi mendami...
(miejmy nadzieję, że zdołała ułożyć te bolesne zdania bez konieczności przeklejania cudzych..)
...nn zaś to biedna, skrzywdzona przez los owieczka.
Owieczka, która nawet jeśli faktycznie przeżywa trudy życia z niepłodnością, to cynicznie i z  pełnym wyrachowaniem zżyna cudze słowa, zdania, teksty i umieszcza je na "swoim" blogu.

Żal mi tych życzliwych, Bogu ducha winnych i nieświadomych tego ogromnego cynizmu Komentujących.
Żal mi okradzionych ze swojej intelektualnej własności blogerek.

I jedno tylko pozostaje.

Niesmak.