Pssst! Cicho sza...

W ramach przedświątecznych rytuałów pod koniec listopada zaczęłam suszyć pomarańcze wypełniając powoli dom ich upojnym zapachem.

Wraz z początkiem grudnia do aromatu pracowicie suszonych oranżowych cytrusów dołączył cierpki zapach cytryn.

Wszystkie kule ścięte w plastry, przypominające swoim wyglądem w przekroju przepyszne twarde lizaki, jakimi zajadałam się w dzieciństwie.

Tak, drogie dzieci kapitalizmu, za tzw. moich czasów łase na słodycze dzieciaki latały do sklepów po twarde landrynki, niemożebnie słodkie galaretki w cukrze i cudowne, wyginające się od cierpliwego międlenia jęzorem w buzi okrągłe lizaki.

Ot, Leśnej dygresja kulinarna…:)

Zatem.

Parę dni temu wzięłam, proszę ja was, owe tymi ręcyma ususzone plasterki, dołożyłam kilka złocistych koralików i między cały ten miszmasz powtykałam małe pomarańczowe karteczki.

Na karteczkach wypisałam życzenia.

Dla każdej z Was.

I wszystko to uwięziłam pod przykrywką. Żeby przeszło cytrusowym aromatem, żeby moje dobre życzenia skumulowały się jak ciężkie miljony w totku i żeby wszystkie Wasze pragnienia mogły się pospełniać.

Co.

Do.

Jednego.

Dla niektórych z Was będą to Święta dobre i wyczekane.

Dla innych - takie z kategorii „byle szybciej minęły”…

Jeśli będą te pierwsze – życzę Wam, by taki dobry, pachnący, pozytywny i rozgrzany od najlepszych emocji był nie tylko ten świąteczny, ale też poświąteczny czas.

Żeby to, co najlepsze trwało i owocowało.

Jeśli jednak szykują się te drugie – chciałabym, żebyście nie traciły wiary, że każde czekanie kiedyś w końcu musi się skończyć. Że do dobrych ludzi Dobro wraca jak bumerang, dlatego uparcie wierzę, że doczekacie się wreszcie tych autentycznie Wesołych Świąt.

Bez utajonych, niespełnionych marzeń.

Bez strachu o bolesne pytania.

Bez igieł w sercu.

Bez smutku w oczach.

Bez zawiedzionych nadziei.

"Raj jest tutaj, Nie ma go nigdzie indziej." - twierdził Osho.

Odnajdźcie więc swój Raj i odpocznijcie wreszcie.

Roztrzaskajcie się na cząsteczki i zbudujcie na nowo.

Rozbijcie się na kolory i poskładajcie w całość.

Chciałabym też, żebyście wiedziały, że jestem Wam ogromnie wdzięczna za tę codzienną obecność po drugiej stronie. Za wszystkie dobre słowa. Za wszystkie dobre myśli. Za optymizm przelewany w pracowicie wystukiwanych pod wpisami komentarzach, dzięki którym rozmawiam z Wami i z cienkich nitek sympatii ukręcam coraz  grubsze sznury porozumienia, wsparcia i poczucia wspólnoty.

Dziękuję Wam – moje dobre blogowe dusze. Pod pretekstem świątecznie usprawiedliwionego sentymentalizmu ściskam każdą z Was z osobna i hurtem także:) 

I cicho w myślach powtarzam:

Niech Wam się z tego słoja marzenia powysypują!

P.S. Mam potężną kluchę w gardle. Na kluchy w gardle ponoć najlepszym antidotum jest trywialna aktywność fizyczna. A zatem - ściera w łapę, tyłek w troki i do roboty.

Do "zobaczenia"po Świętach, kochane!