Genetyczny peep show

Dziecię postanowiło nie szokować publiczności ponadstandardową ilością kończyn oraz palców. Definitywnie i nieodwołalnie stwierdzono dwie łapki, dwie długie nogi (jeśli kluje się z Ciebie kobietka i będziesz miała te nogi po pachy, zamierzasz wyrywać facetów dorabiając się halluksów na niebotycznych szpilkach?...), żołądek oraz dwie nerki (już chłodzę piwo w lodówce – chlapniemy sobie, drogie dziecko, za kilkanaście lat testując owe brand new organy).

Nigdy wcześniej nie przypuściłabym, że do takiego stanu absolutnego upojenia szczęściem doprowadza oglądanie rozmazanego pęcherza moczowego i innych narządów małego człowieka...

Jak przystało na potomka ludzi hardych i upartych, dziecina w nosie mając zniecierpliwione syczenie operatorki kombajnu zwanego ultrasonografem postanowiła w czasie podglądania niewzruszenie prowadzić osobisty trening fizyczny. Widać nieważne, że co niektórzy mieli szczery zamiar na spokojnie obmierzyć to i owo ekierką i zakreślić obwód ołówkiem – praca nad kondycją najwyraźniej wre od samego początku i przyszły entuzjasta lekcji wf-u w szkole z byle powodu nie będzie jej przerywać.

Dzisiejszy seans w zaciszu pracowni usg upewnił mnie w melancholijnym przeczuciu, iż krew z krwi mojej gorąca i słodki aniołek w tiulach i pudrach z tego nie będzie…  Wierciło to się i kręciło jakby je osa w dupinę żądliła, a machając ręką mój mały Lokator ćwiczył iście królewskie pozdrawianie zebranego na audiencji towarzystwa (jakby tak dziecinę oblec w żółty wytworny kostium, a na łepetynę nałożyć kapelusz, wyszłaby druga Elżbieta z Windsorów łaskawie unosząca dłoń na użytek falującego w ekstazie tłumu…)

Generalnie odetchnęłam.

Wydechem w ramach odczutej ulgi zdmuchnęłam lekarzowi dokumentację ze stołu.

Gdyby stały na nim ciężkie kryształy, też by zleciały z hukiem na marmury.

Na razie, póki co (tfu! tfu! dawać mi tu niemalowany stół!) żadne parametry nie wpędzają w bezsenność, następca tronu rośnie jakby go ktoś nawoził i podlewał z konewki , a matka – no cóż – cicho tylko jęknie, że nadal bawi świat seledynowym od mdłości obliczem, że jej organizm nawet banalnej herbaty nie chce już przyjmować, zraszając earl greyem łazienkową porcelanę, że chciałaby, by jak dawniej łeb ją bolał co najwyżej przez kwadrans, zanim zamordowany dowolnym środkiem przeciwbólowym znikał na długie tygodnie, a nie przybierał postać dwudziestogodzinnego tępego bólu czerepu, i że życzyłaby sobie, by nie padała na łóżko z wycieńczenia tuż po umyciu zębów, jakby owa czynność stanowiła najbardziej drenującą z sił formę aktywności u człowieka.

Jestem coraz bardziej półżywa i obawiam się, że optymistyczne zapewnienia płynące z wszelkich ciążowych portali w stylu:„(…) w 12. tygodniu poczujesz się lepiej, mdłości zaczną ustępować, senność powoli będzie mijać.” mogę sobie… tego, no… wetknąć.

Dwunasty przeleciał niczym sen złoty, rozkręcił się już trzynasty, a obiecanej poprawy ni hu hu.

Well…

Trudno.

Zewrę pośladki, zacisnę zębiszcza i jakoś wytrzymam.

Teraz byle do wyników utoczonej dziś genetykom krwi. Oby ich robocie towarzyszył ziew od zawiasu do zawiasu i wniosek, że "ale nuda, panie, wszystko w normie...co za banał...".

Odkrywam bowiem nieposkromiony pociąg do banału, książkowego przebiegu i wzorcowego trzymania się wytycznych w podręcznikach.

Amen.