Krzywa prosta

         - Should I have a baby after 35?

         - No, 35 children is enough.

Spotykam czasem taką jedną w autobusie. We wtaszczonym na pokład wózku jedno dziecko. Zawsze w stanie głębokiego snu i żaden zgrzyt, pisk oraz z jazgotem zatrzaskujące się drzwi nie są w stanie wyrwać młodego z totalnego uśpienia.

[Matka podaje mu środki zwiotczające mięśnie na czas przewozu miejską komunikacją? Usypiają go trzeszczące resory na asfaltowych nierównościach? (eufemizm! eufemizm! toż to istne kratery!) Czy to może jakaś odmiana podróżniczej śpiączki?]

Drugie dziecko, na oko trzyletni malec, uczepione matczynej nogi (jedną ręką) i poręczy wózka (drugą) kontempluje z uwagą przewijające się drogowe obrazki za autobusowymi zaplutymi ( czy ktoś je czasem myje? ) oknami. Czasem coś pokazuje matce wysuwając palec przed siebie. Po około dwunastu sekundach spokojna kontemplacja ustępuje pola niespokojnej aktywności w postaci fikołków kręconych  na poręczach oraz  przewrotach w przód na podłodze.

Dziecko trzecie, pobieżnie przeze mnie ocenione na jakieś pięć lat, z kolorowym plecakiem, workiem z butami, plastikową wędką ( niezależnie od sezonu, widać pasjonat  ) i z nonszalancką niedbałością wlokące za sobą po podłodze szalik z frędzlami po trzykroć nadrabia nieruchawość  i senną apatyczność  pierwszego,  aktywnością przewyższając także nadpobudliwość drugiego i  testuje w owym autobusie wszelkie możliwe prawa fizyczne (jak zachowuje się ciało, na które zadziałała siła w wyniku gwałtownego hamowania? czy na ciało upuszczone na podłogę ZAWSZE działa siła grawitacji?. )

Czwarty potomek niczym rasowy chart zawsze bezbłędnie zlokalizuje jedyne wolne miejsce w pojeździe, kłusem do niego dobiega depcząc wszystkie obce stojące mu na drodze ludzkie kończyny, zalega na siedzeniu, po czym natychmiast uruchamia komórkę i śmiga w jakieś gry pełne donośnych efektów akustycznych w postaci ustawicznego wycia, fałszywych melodyjek, trzasków i wizgów.

Barwne pięcioosobowe stadko towarzyszy reszcie nieszczęśników pasażerów przez jakieś cztery przystanki. Matka w tym czasie CAŁY czas wisi na telefonie. Z telefonem przy uchu (bo przecież brak wolnej ręki -  jedną pcha wózek, drugą ciągnie drugiego syna, trzecią dźwiga siatkę, czwartą chwyta wymykającą się plastikową wędkę, piątą… - nie stanowi żadnego problemu) wsiada do autobusu i z telefonem nadal przy uchu go opuszcza, ani na chwilę nie przerywając pogawędki i nie gubiąc (!) żadnego ze swoich dzieci.

Czy ja też chcę posiadać liczne potomstwo?

No, thank you. I’ll pass… 

Grunt, by to pierwsze, obecnie w wydaniu prenatalnym, wyhodować na dorodnego następcę tronu... 

Tymczasem potencjalny następca (bądź następczyni) drenuje mnie ze wszystkich sił, energii i nawet chęci do głębszego oddychania. Ziewam rozdzierająco narażając  stawy żuchwowe nie tyle na zwichnięcie co na urwanie z donośnym trzaskiem, zasypiam w mig ułożywszy się w pozycji horyzontalnej pt. położę się na kwadransik i poczytam książkę – kwadransik błyskawicznie przekształca się w półtorej godziny, książka zaś dekoruje mi klatkę piersiową nietknięta. 

Ponadto:

- kot z uporem maniaka wysiaduje młodocianego arystokratę niczym kwoka jajka pokładając mi się na brzuchu i grzejąc niczym termofor;

- mogę spokojnie zaprzestać dostarczania jakiegokolwiek pożywienia swojemu organizmowi – zwrot zawsze gwarantowany;

- Lee Strasberg Theatre and Film Institute mógłby  spokojnie zaoferować mi etat – niczym rasowa aktorka dramatyczna popadam z jednego skrajnego nastroju w drugi i na zawołanie produkuję fontanny łez;

- ktoś mi rąbnął jakiś fragment płatu mózgowego lub jakiś zestaw neuronów – wcięło mi pamięć. Zwlekam ciało bladym świtem celem udania się do laboratorium i… zapominam nasikać do przygotowanego z wieczora wytwornego naczynia. W związku z tym maltretowanie organizmu (na czczo kochanieńka, na czczo) i otwieranie siłą oka o potwornych godzinach porannych psu na budę i o kant tyłka.

Odkrywcza konstatacja? Czas popyla jak szalony. Przecież dopiero co robiłam dwukreskowego sikańca i tarłam oko z niedowierzania, a tu właśnie wchodzę w dziesiąty tydzień w tym dualistycznym stanie.

Niepojęte…

Ciąża.

Czysta fizjologia.

Powtarzalny schemat o stałych punktach.

Robimy zrzutkę z własnych genów, kreujemy nowe życie, nosimy je,  żywimy, nawiązujemy emocjonalną więź cienką nitką, by kiedyś przekształciła się w okrętową linę, obarczamy swoimi oczekiwaniami, nadziejami, obawami, wysiadujemy i wyczekujemy.

Zmieniamy się.

To takie proste.

Proste, ale wcale niełatwe.