Nóżki w galarecie

Entliczek, pentliczek, grzebyczek, kocyczek, kaftanik, koszulka, w portfelu dren…

Organizujemy się wyprawkowo, uczymy nomenklatury niczym dziateczki alfabetu z tego elementarza, co go jeszcze nie napisali, ale ofiarne państwo ma w podskokach sprezentować.

- Odwiedziła mnie E. Przyniosła nam w darze złoto, mirrę i kadzidło kilka ciuszków. Kurczę, wciąż nie mogę się nauczyć tych nazw. Nie wiem czy to śpiochy, czy pajacyk, czy insze ustrojstwo - raportuję chłopu.

- Pokaż no – rzecze chłop i rzuca fachowym(!) okiem. –Toż to body. Widzisz? Tu się odpina, tędy się zakłada.

Mrugam gęsto zawstydzona swoją ignorancją i z pełną wyrazistością oczyma wyobraźni widzę się w nieodległej przyszłości, jak podczas wizytowania sklepów odzieżowych niczym głuchoniema wskazuję tylko palcem pożądane sztuki konfekcji starannie unikając publicznego podawania ich nazw.

Trzeba jednak przyznać, że z nieukrywaną przyjemnością miłośnie gładzę miniaturowe odzienie usiłując ogarnąć umysłem zadziwioną myśl, iż „to dziecko naprawdę będzie takie maleńkie!?” 

 

(żywię doprawdy potężną nadzieję, że nie wyhoduję we własnej macicy godnego partnera dla niejakiego Henryczka, którego z rosnącą zgrozą podziwiałam w gazetowej galerii marcowych noworodków i który to uprzejmy był dobić do pięciu (!) kilo żywej wagi oraz 64 centymetrów długości kadłuba z przyległościami… mein Gott, matka Henryczka to zaiste cicha bohaterka…)

 

W odwiedzanych sklepach nogi me same skręcają w dziecięce działy i niosą mnie w podróży między półkami z wszelkim dobrem.

(gdybyż jeszcze tylko mieć tak ze dwie walizeczki wypchane po brzegi mamoną…)

Z nabożnym wzruszeniem  składam pierwsze swoje zamówienie w jednym ze sklepów internetowych. Wybieram drobiazgi, przemyśliwuję decyzje, koryguję, dopieszczam, dokładam i wciąż nie dowierzam, że nabywam te materialne dobra dla najprawdziwszego małego Człowieczka. To mi się nie zdaje, to nie film, za dwa i pół miesiąca taka właśnie będzie moja rzeczywistość – usiana pieluchami, pachnąca mlekiem i małym dzieckiem.

 

- Dzień dobry, dzwonię do pani, bo nie określiła pani w formularzu zamówieniowym, jakiego koloru mają być te pieluszki flanelowe – słyszę miły głos w słuchawce.

- Nie określiłam, bo jest mi to absolutnie obojętne. Nie cierpię na żadną formę kolorystycznej fobii. – odpowiadam.

- Yyyy… - panią po drugiej stronie wyraźnie na moment zatyka – a pani oczekuje synka czy córki? Chciałam się po prostu upewnić, bo wie pani, wiele osób nawet sobie nie wyobraża, żeby miało ubrać chłopca na różowo, a dziewczynkę w niebieskie ciuszki.

- Cóż, – uspokajam rozmówczynię - zapewniam, że moja wyobraźnia nie ma podobnych ograniczeń i naprawdę może pani zapakować mi takie kolory, jakie pierwsze wpadną pod rękę. Na żaden wybór się nie obrażę.

Tym sposobem kolejny raz mam okazję przekonać się, że budząca rozbawienie, zaobserwowana w anglojęzycznych kręgach maniera, by kolorystycznie dopasować rzeczywistość do płci potomka, zalęgła się także na rodzimym gruncie. Nawet pieluchy należy zapewnić we właściwych barwach…

(skoro już się tak nurzamy w różano-błękitnych bąbelkach, czy wiecie, że na początku 20. wieku powszechną zasadą było, iż róż, ze względu na swój zdecydowany, mocniejszy kolorystyczny charakter dominował w przypadku chłopięcych ubranek, błękit zaś ze względu na swoją subtelność rekomendowano dziewczynkom..? Ot, taki wczesnodwudziestowieczny gender w garderobianej szafie.)

Zatem, jak przystało na lokalnych inicjatorów niemego protestu przeciwko kolorystycznemu terrorowi: kocyk zielony, pieluchy tęczowe, a matka ma ciemno przed oczami.

Gdyż trzydziesty tydzień za pasem.

Wnętrze z kisielu, nogi z galarety, delirium drżących dłoni.

Powoli zaczyna być wyraźnie z górki...