Druga nitka

W Duńczynej pajęczynie życia doplata się druga nitka.

Gruba niczym lina cumowa, bez wystrzępień, absolutnie nie do zerwania.

Utkana z pierwszych - na miarę możliwości Duni - wyraźnych słów, domowej codzienności, pozadomowej aktywności, terapii, która stała się naszą rutyną oraz z ludzi o dobrych sercach i otwartych umysłach. Życzliwych dusz, po prostu.*

Nitka utkana jest także  z Duńczynych sympatii i antypatii.

Z wykrzykiwanego ‘nje!’ i szeptanego ‘taak’.

Z ukochanego, codziennie całowanego w ucho/nogę/zadek miśka Romualda [przeżył ów wygotowywanie w rondlu i wciąż towarzyszy swej najwierniejszej małoletniej fance], piżamy w zające, pierwszych samodzielnych, wywalczonych kroków; rozdanych buziaków, galopowania w moje ramiona, by wpadać w nie z kwikiem radości, pierwszych kolegów i koleżanek w podobnym, lilipucim rozmiarze XXS.

Z uwielbienia dla gofrów, niechęci do śpiewania, pierwszych prób rysowania, pierwszego plastra na ała na kolanie i bezgranicznej miłości do książek.

– Mama tita, taak? – kiwa łepetyną Dunia patrząc na mnie pytająco i celując palcem w moją szafę wypchaną literaturą.

– Tata tita, taak? – powtarza pytanie dziecina tym razem wskazując książki O.

– Titamy? – pada na koniec z dziecięcych ust i tylko patrzeć, jak rozsiądzie się przy mnie moja mała czytelniczka z pierwszą wybraną przez siebie książką.

[a to jest ZAWSZE  ledwie maleńki wstęp do dłuuuugiego czytelniczego seansu]

Nitka utkana jest także miejscami ze złości, smarków, czerwonego od płaczu małego noska,  tupania dziecięcym odnóżem,  ocierania czoła z potu, dydaktycznej zadyszki, rodzicielskiego niewyspania, wątpliwości,  bezsilności, bukowania biletu na lot do Peru [w jedną stronę, bez opcji powrotu w tym, a także najbliższym stuleciu] oraz odliczania w myślach od 1 do 40.

[standardowe emocjonalne studzenie czerwonego z gorąca kotła matczynej cierpliwości z niebezpiecznie podskakującą nań pokrywą metodą „odlicz do dziesięciu” bywa nieskuteczne, w naszej komórce społecznej obowiązuje zatem metoda ulepszona o dodatkowe trzy dziesiątki oraz imaginowane tłuczenie głową w ścianę - swoją, nie dziecka]

Drugą  nitkę utkano zatem wysiłkiem zespołowym.

Dołożono przy tym maksymalną dawkę miłości.

Dokładnie: 366 łyżek.

Kopiastych.

……………………………………………………………………………………………………

Niech się plecie dalej.

Bez supłów.

I z dobrymi widokami na przyszłość.

……………………………………………………………………………………………………

* [Dziewczyny kochane, to także o Was! Dzię-ku-je-my!]