Myśli osobistych inwentaryzacja

Ciąża.
Ciężko.
Coraz częściej ociężale.

Bywa, że tu i tam boleśnie. Z niepokojem. W pewnych kontekstach wręcz ze strachem. Z dreszczem oczekiwania. Z płaczem od czasu do czasu. Z poczuciem niemocy, ograniczeniami i nieumiejętnością pełnej i bezwarunkowej akceptacji pewnych naturalnych zmian. Ze świdrującą głowę myślą „A jeśli tak już zostanie..?”. 
Z uspokajającym głaskaniem po głowie. Ze świadomością, że czekają nas trudne i będące swoistym testem chwile, ale też chwile piękne - takie, które będziemy pieczołowicie przechowywać w zakamarkach własnej pamięci ścierając z nich kurz i polerując.
Ze świadomością, że pewne rzeczy powędrują do szuflady z napisem „Było”, a w szufladzie „Jest” zrobi się ciaśniej. Z poczuciem klarującej się coraz bardziej odpowiedzialności – już nie tylko za siebie samych. Z drżeniem serca, że codziennie od nowa będziemy pokazywali ten niezwykły w swojej niedoskonałości świat Człowiekowi, którego wspólnymi siłami z pełną premedytacją na ów świat ściągnęliśmy. 
Z ekscytacją. 
Z poczuciem, że dobrze, iż to trwa tyle miesięcy, bo daje to możliwość stopniowego psychicznego
przygotowywania się na ogarnięcie rzeczywistości, w której w sam środek uporządkowanego życia ktoś wrzucił odbezpieczony granat.

Ze znużeniem, że… to trwa tyle miesięcy i końca zdaje się nie widać.

Coraz okrąglejsza.

Coraz bardziej z górki.

Dziewięćdziesiąt dziewięć dni do symbolicznego punktu zero.  Symbolicznego, bo przecież lądowanie może nastąpić wcześniej, może też później… Jednak to kurczowe trzymanie się kalendarzy, skreślanie następujących po sobie dni w pamięci, wyłamywanie sobie palców w odliczaniu kolejnych tygodni w  jakiś nie do końca zrozumiały sposób trzyma ten regulamin oczekiwania w ryzach. Porządkuje. Wyznacza rytm.

Ranek, pomiar ciśnienia, lek, śniadanie, witaminy, poszewka dnia wypełniona codziennym pierzem, Jak się dzisiaj czujesz? Jak ciśnienie? Co w pracy? Chcesz..? A widziałeś..? A słyszałaś, że..? Może obejrzymy..? Poczytamy..? Co trzeba jutro załatwić? , wieczór, pomiar, lek, czasem nocne Polaków rozmowy, kiedy indziej szkoda czasu na słowa, czasem padnięcie ze zmęczenia, kiedy indziej randka w kuchni przy herbacie o drugiej w nocy i „Nie wyśpisz się, biedaku…”.

 

Czekam i jednocześnie czuję ogarniające mnie zmęczenie tym czekaniem.

Chwilami nawet autentyczne poirytowanie.

Zmęczenie psychiczne idzie krok w krok z fizycznym.

„Jesteś jak nasz kot. Obie mogłybyście spać godzinami w dowolnym miejscu."- stwierdza O. 

Nie zaprzeczam. Eksploatowana codziennością nad wyraz często zazdrośnie spoglądam na wycieńczoną wysiłkiem patrzenia przez kwadrans w okno zwierzynę. 

Przedwiośnie znaczone jest wichrem tłukącym w rynny i gwiżdżącym w uszczelkach, domowym pejzażem udekorowanym zakichaną bielą chusteczek, ciężką głową, zakazem wystawiania nosa na świat, zaczytanymi do ostatniej litery książkami i porządkowaniem myśli.

Oraz pielęgnowaniem poczucia, że nie jestem sama w tej ciężarnej rzeczywistości.

O. doświadcza tego stanu w takim samym stopniu jak ja sama. Nie tak samo - inaczej, po męsku - ale na pewno nie plącze się bezradnie gdzieś obok, tylko świadomie przeżywa wraz ze mną całe to oczekiwanie.
Coraz pełniej, z coraz większą pewnością siebie i wewnętrznym poukładaniem.
Ordnung, który staje się i moim udziałem pozwalając poskromić najbardziej nieznośne węże w głowie. 

Pamiętam, któryś z pierwszych tygodni. Leżeliśmy w ciszy, oboje na wznak, ja z ręką na płaskim jeszcze brzuchu.

- Jak się czujesz z tą myślą, że udało nam się zajść w ciążę? Jest coś, czego się obawiasz? – spytałam.

Zadając to pytanie zastanawiałam się ilu facetów, którym przecież życiowa rewolucja dokonuje się w tym samym stopniu, co ich partnerkom, spotyka się z podstawowym pytaniem: „A jak TY się z tym wszystkim czujesz?”.  

Ja spytałam. Dałam sygnał, że mój mężczyzna ma takie samo prawo do stopniowego oswajania się z nową rzeczywistością, jak i ja. Że obawy, niepewność i potrzeba czasu na poukładanie sobie różnych rzeczy w głowie są czymś zupełnie zrozumiałym.

Mam poczucie, że dzięki temu, iż nie zawłaszczyłam tylko dla siebie całości doznań tego ciążowego stanu, w jego przeżywaniu zyskałam pełnoprawnego partnera, który jest mi najprawdziwszym wsparciem.

Wiem, że na ojca swojego dziecka wybrałam najwłaściwszego człowieka na świecie. 

Tu nie było nic z przypadku.